Singapur stawia na utajnione finanse

Janwillem Acket, główny ekonomista banku Julius Baer Group przekonuje, że Thomas Jordan, prezes Szwajcarskiego Banku Narodowego (SNB) powinien rozważyć rozwiązanie stosowane w innej małej, otwartej gospodarce, gdzie też dużą rolę odgrywa sektor finansowy. Jest nią Singapur.

SNB ma problem z powodu nadmiernych rezerw walutowych będących pokłosiem jego rynkowych interwencji w obronie maksymalnego kursu franka wobec euro. Singapur postępuje inaczej, zamiast koncentrować się na relacji swojego dolara do jednej waluty, jak robią to Szwajcarzy orientuje się na koszyk walut swoich najważniejszych partnerów w wymianie handlowej. Nie ujawnia jego składu, co sprawia, że grający na rynkach walutowych nie mają pełnej jasności co Singapurczycy kupują, kiedy interweniują w obronie kursu swojego dolara.

- SNB znowu potrzebuje przestrzeni do manewrowania bez rynkowego koła młyńskiego u szyi- przekonuje Acket. Wyrafinowany koszyk w singapurski m stylu umożliwiłby SNB prowadzenie spójnej polityki stabilnych cen. A jednoczenie chroniłby gospodarkę przed skutkami trudnych do kontrolowania szoków.

Potrzeba ponownego przemyślenia strategii SNB wynika z rezygnacji obrony kursu franka na poziomie 1,20 wobec euro w styczniu tego roku. Wówczas szwajcarski bank centralny ustąpił pod naporem fali pieniądza napływającego z zewnątrz w oczekiwaniu na spodziewane luzowanie polityki pieniężnej przez Europejski Bank Centralny. Teraz, kiedy - jak się wydaje - gospodarka Szwajcarii doświadczyła recesji a frank pozostaje silny analitycy zastanawiają się, jakie jeszcze narzędzia ma do dyspozycji SNB.

Także Chris Turner, odpowiedzialny za strategię walutową ING Group w Londynie powiada, że koszyk w singapurskim stylu „jest opcją" dla SNB. - To kwestia wiarygodności i jeśli ma się do dyspozycji nie ujawniony skład koszyka zyskuje się elastyczność , która nie jest całkowicie uzależniona od postrzegania rynku w jaki sposób ten koszyk jest zarządzany - argumentuje. Monetarny Urząd Singapuru dokonuje interwencji kiedy pojawia się potrzeba utrzymania kursy waluty w określonym, ale nie ujawnionym paśmie wahań.

To podejście znacząco różni się od strategii SNB. Od bankructwa banku inwestycyjnego Lehman Brothers Holdings w połowie września 2008 roku bank centralny Szwajcarii wielokrotnie kupował euro by zapobiec aprecjacji franka.

Zanim SNB we wrześniu 2011 zapowiedział obronę kursu franka na poziomie 1,20 za euro jego interwencje rynkowe przypominały potężne salwy. Kiedy tymczasowo kurs franka udało mu się obniżyć skuteczność tych zabiegów została podważona przez inwestorów kupujących szwajcarską walutę w reakcji na pojawiające się napięcia.

W rezultacie w okresie od 2011 do początku 2015 górny pułap dla SNB wynosił 1,20 CHF za euro . Kiedy Szwajcarzy zrezygnowali z obrony na tym poziomie frank podrożał o 14 proc.

Mimo rezygnacji z obrony poziomu 1,20 CHF za euro ekonomiści wciąż bacznie śledzą tygodniowe dane SNB dotyczące depozytów i comiesięczne statystyki o rezerwach walutowych, by zorientować się w skali interwencji rynkowych. Podczas konferencji prasowych i innych wydarzeń publicznych przedstawiciele SNB są ostro przepytywani jak zarządzają rezerwami walutowymi.

Tymczasem w Singapurze ujawnia się niewiele informacji. - Teraz każdy widzi co stara się zrobić SNB - wskazuje Ipek Ozkardeskaya,londyński analityk Capital Group Ltd. - Jeżeli rynek chce wyższego kursu franka to osiąga to - przekonuje.

Potencjalnym źródłem kontrowersji dla Szwajcarów może być to, że od dziesięcioleci frank był postrzegany jako globalna bezpieczna przystań. W 2013 roku był szóstą najbardziej handlowaną walutą, a dzienne obroty były czterokrotnie wyższe niż w przypadku dolara singapurskiego, wynika z danych Banku Rozliczeń Międzynarodowych (BIS).