O wymeldowaniu przesądza trwałe związanie się z nowym miejscem pobytu i uczynienie z niego swojego centrum życiowego – orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, oddalając skargę Moniki Z. (dane zmienione).
Skarżąca wyjechała w 1997 r. do pracy we Włoszech. W Polsce pozostawiła męża oraz jego dom, w którym mieszkali przed jej wyjazdem. Pobyt, który miał być tylko czasowy, przedłużał się, a przyjazdy do Polski stały się sporadyczne i coraz rzadsze, aż sąd okręgowy orzekł rozwód bez orzekania o winie. A były już mąż Moniki Z. złożył wniosek o jej wymeldowanie z miejsca stałego pobytu.
Wójt gminy uznał, że nie ma do tego podstaw, gdyż chociaż Monika Z. pracuje od wielu lat we Włoszech, przyjeżdża do miejsca stałego zameldowania dwa–cztery razy do roku, na kilka lub kilkanaście dni.
Wojewoda lubelski uchylił decyzję wójta i orzekł o wymeldowaniu Moniki Z. z pobytu stałego pod wskazanym adresem. Żaden z przesłuchanych świadków nie potwierdził, ażeby Monika Z. często bywała w domu, w którym była zameldowana. Wszelkie opłaty wnosi były mąż, podatki płaci teściowa. W ocenie wojewody Monika Z. nie mieszka i nie przebywa stale w lokalu, chociaż ma w nim jeszcze swoje rzeczy i sporadycznie tam przebywa. Sporadyczny i krótkotrwały pobyt w miejscu zameldowania w celu odwiedzin rodziny i znajomych, nie może być utożsamiany z pobytem stałym, określonym w przepisach ustawy o ewidencji ludności – wyjaśnił wojewoda.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Monika Z. zarzuciła, że nie zapewniono jej możliwości przedstawienia dowodów, potwierdzających zamiar stałego przebywania pod dotychczasowym adresem. W konsekwencji po powrocie do kraju z zagranicy nie została wpuszczona do budynku i nie ma żadnego innego lokalu, w którym mogłaby zamieszkać.
Sąd zwrócił uwagę, że ewidencja ludności dostarcza tylko wiedzy o rzeczywistym miejscu pobytu obywatela i w żaden sposób nie wiąże się z prawem do lokalu. Pobytem stałym jest mieszkanie w określonej miejscowości, pod oznaczonym adresem, z zamiarem stałego przebywania i z wolą koncentracji w tym miejscu swoich spraw życiowych. Wówczas nieobecności, nawet jeżeli trwają dłużej, i wiążą się ze zwykłymi lub nadzwyczajnymi potrzebami życiowymi, nie powodują zmiany miejsca koncentracji spraw życiowych. Opuszczenie miejsca pobytu stałego nie oznacza więc jedynie fizycznego przebywania w innym miejscu. Konieczna jest również wola opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu oraz zamiar stałego związania się z nowym miejscem i urządzenia tam swojego centrum życiowego. Skarżąca zapewnia wprawdzie o chęci mieszkania w miejscu zameldowania, ale przeczą temu fakty. Te potwierdzają, że ma ona od wielu lat takie centrum we Włoszech. Okazjonalne przyjazdy nie mogły więc mieć wpływu na decyzję o wymeldowaniu.
Sygnatura akt: III SA/Lu 31/19
