Reklama
Rozwiń

Joanna Szczepkowska: Pielęgnowanie spuścizny po Janie Parandowskim

Jestem wnuczką Jana Parandowskiego. Niby proste zdanie, a kryje się za nim bardzo wiele. Mało pisałam o jego literaturze. Dlaczego? Bo od dziecka wiem, że za tym zdaniem kryją się podejrzenia o łatwiejszy start. W czasach propagandy sukcesu najcięższa praca nie przykryłaby szeptów – „miała łatwiej". Żadne opowiadania o rodzinnej surowości obyczajów i apoteozie pracy, nie zmyją tej pieczątki. Szkoda, bo fascynował mnie swoim życiem – samotny chłopiec w 15. roku życia tłumaczący Homera, sam poznał wiele języków i zdobywał nagrody literackie, wciąż pogłębiając wiedzę. Nauczyłam się unikać publicznej dumy z dziadka, chociaż sama lektura książek Parandowskiego została mi do dziś jako jedna z przyjemności.

Aktualizacja: 25.04.2020 08:51 Publikacja: 24.04.2020 18:00

Joanna Szczepkowska: Pielęgnowanie spuścizny po Janie Parandowskim

Foto: Fotorzepa

Rozumiem oczywiście, że ktoś, kto widzi literaturę jako szukanie nowego języka, może się od takich książek odwracać. Parandowski nie szukał nowego, należał do literatury klasycznej. W czasach, kiedy naszą demokrację opanowała lewica, został całkiem odrzucony. To co ważne w jego twórczości to klasycyzm, a także głęboka wiedza. To nie były atuty istotne dla „nowego". Żeby jakkolwiek zaistnieć, trzeba było się wpisać w walkę o wartości lewicowe, inaczej wyrzucano z orbity, ale tak, żeby bolało.

Pozostało jeszcze 86% artykułu

Już za 19 zł miesięcznie przez rok

Jak zmienia się Polska, Europa i Świat? Wydarzenia, społeczeństwo, ekonomia i historia w jednym miejscu i na wyciągnięcie ręki.

Subskrybuj i bądź na bieżąco!

Plus Minus
Chaos we Francji rozleje się na Europę
Plus Minus
Podcast „Posłuchaj Plus Minus”: Przereklamowany internet
Plus Minus
Gość „Plusa Minusa” poleca. Joanna Opiat-Bojarska: Od razu wiedziałam, kto jest zabójcą
Plus Minus
„28 lat później”: Memento mori nakręcone telefonem
Plus Minus
„Sama w Tokio”: Znaleźć samą siebie