Teoretycznie to nie była dobra pora na sport. Polska jeszcze lizała rany po wojnie, dopiero tworzyła zręby państwowości, walczyła z grypą hiszpanką, która zbierała żniwo większe niż dziś koronawirus. Toczyła się wojna z bolszewicką Rosją, Śląsk miał już za sobą pierwsze powstanie i szykował się do następnego.
I właśnie dlatego Komitet Plebiscytowy wystosował apel do polskich mieszkańców Górnego Śląska o zakładanie klubów sportowych. Miały rywalizować z Niemcami, ale też krzewić polskość, dbać o tradycję, a przede wszystkim prowadzić akcję agitacyjną przed czekającym mieszkańców Śląska plebiscytem w sprawie przynależności tych ziem do Polski lub Rzeszy.
To wtedy w Bytomiu powstały Polonia i Poniatowski, w Katowicach Pogoń, w Lipinach Naprzód, w Wirku Wawel, w Siemianowicach Iskra, w Świętochłowicach Śląsk. Większość tych klubów nie przeżyła, a wielkie sukcesy, odnosił tylko jeden – Ruch Chorzów.
Barwy Śląska
Założono go podczas zebrania w istniejącym wciąż budynku Miejskiego Domu Kultury w Chorzowie-Batorym. W roku 1920 to był Dom Związkowy w miejscowości Bismarchutte/Hajduki. Nazwa klubu nawiązywała do powstań, a kolor niebieski do barw Śląska. W plebiscycie członkowie Ruchu głosowali za przyłączeniem Górnego Śląska do Polski. Wielu walczyło dla tej idei w powstaniach.
Ruch był pierwszym śląskim klubem grającym w finałach mistrzostw Polski. W roku 1927 znalazł się wśród założycieli Ligi Polskiej. Grał w niej bez przerwy dłużej niż jakikolwiek inny polski klub. Spadł dopiero w sezonie 1986/1987.
