Tomasz Pietryga o wyborach w Sądzie Najwyższym: Wersalu nie ma i tu

Tylko czy to usprawiedliwia takie postawy? Są granice, których nie należy przekraczać, bo cena może być wysoka. Wielu sędziów SN swoje kariery rozwijało w sądach powszechnych, a tam obstrukcja pełnomocników stron nie była niczym nadzwyczajnym. Triki zmierzające do przedłużenia procesu sędzia często przecinał uderzeniem w stół, a najbardziej opornych adwokatów karał grzywną. Podczas zgromadzenia niektórzy sędziowie przypominali tych pełnomocników.

Nie wspominając już o tym, że zgromadzenie zaczęło przybierać karykaturalną formę. Jak w słynnym „Rejsie" spór szedł o to, „jaką metodą wybierzemy metodę głosowania". Sędziowie przez dwa dni „nie potrafili" bowiem wybrać członków komisji skrutacyjnej, której jedyną rolą jest przeliczenie głosów niespełna 100 sędziów, sporządzenie protokołu i podanie wyników do wiadomości. Mimo dwóch głosowań żaden z kandydatów nie uzyskał wystarczającego zaufania kolegów. Czy ma to oznaczać, że w SN nie ma osób godnych zaufania, które mogłyby przeliczyć głosy? To śmieszne, bo powinni nimi być bez wyjątku wszyscy sędziowie.

Co dalej z wyborem pierwszego prezesa SN? Jeśli spojrzeć na opór sędziów, głównie z Izby Pracy, wydaje się, że również zgromadzenie zaplanowane na wtorek utknie w formalizmach, które nie pozwolą wyłonić kandydatów na prezesa. Jeżeli taka sytuacja będzie się przeciągać, niewykluczone, że skończy się interwencją ustawodawcy lub zmianą regulaminu przez prezydenta, który usunie formalne rafy utrudniające wyłanianie kandydatów. Dziś Sąd Najwyższy obniża swój autorytet.