Taki jest wyrok sądu w Oslo, który orzekł, iż „izolacja w więzieniu jest traktowaniem nieludzkim". Skazany na 21 lat pozbawienia wolności zabójca spędził w takich warunkach pięć lat, co oznacza – jak głosi werdykt – pogwałcenie trzeciego artykułu europejskiej konwencji praw człowieka, czyli zakazu tortur.

W jaki sposób państwo norweskie torturowało Breivika? W taki, że miał on – jak twierdzi – kontakt tylko ze strażnikami i personelem medycznym, czego celem – według niego – miało być doprowadzenie go do śmierci. W trakcie rozpraw Breivik narzekał też, iż kawa jest zimna, a sztućce są plastikowe. Wyrażał również dezaprobatę z powodu tego, że dostaje jedzenie z mikrofalówki – uznał, że to „gorsze niż podtapianie" (waterboarding – forma tortur).

Okazuje się zatem, że zamazywanie granic między zbrodniarzem a ofiarą to nie tylko kwestia rozliczeń z przeszłością w krajach postkomunistycznych. Lansowana przez autorytety nowej lewicy ideologia zdegenerowanego humanizmu przynosi owoce w postaci przywilejów dla ludzi, którzy odkrywają uroki życia poza dobrem i złem.

Przypadek Breivika pokazuje, że współczesne państwo zachodnie interpretuje takie pojęcia, jak „zbrodnia", „kara", „sprawiedliwość", jako przeżytki autorytarnych form politycznych, a za zadanie stawia sobie powszechną terapię społeczeństwa. Tym samym czyny Norwega przestają mieć znaczenie – ważne staje się to, co on czuje i myśli. A z tego płynie wniosek, iż państwo ma go po prostu uszczęśliwić. I to niezależnie od tego, że Breivik ani nie wyraził skruchy, ani nie wyrzekł się nazistowskich przekonań.

Warto tu przywołać rozmowę, którą blisko dwa lata temu na łamach „Rzeczpospolitej" przeprowadziła Eliza Olczyk z Małgorzatą Fuszarą. Ówczesna pełnomocniczka rządu do spraw równego traktowania powiedziała wtedy, że na studiach prawniczych zwątpiła w sens kary więzienia.