Polacy nie muszą się już ubiegać o kartę pobytu i uzyskiwać zezwolenia w celu wykonywania pracy zarobkowej na całym terytorium Francji. Bez znaczenia jest już także branża zatrudnienia.
Do lipca tego roku obowiązywały uproszczone procedury zatrudniania pracowników z Polski wykonujących tzw. zawody deficytowe w kilku branżach gospodarki, w m.in. budownictwie, hotelarstwie, rolnictwie. Przy wydawaniu zezwoleń na pracę w tych zawodach nie była brana pod uwagę sytuacja na lokalnym rynku pracy. Ograniczona jest jedynie działalność w ramach tzw. zawodów reglamentowanych, np. adwokata czy księgowego. Osoby je wykonujące będą poddane regulacjom francuskim obowiązującym w danym sektorze.
Podjęcie pracy we Francji oznacza, że osoba ją wykonująca nabywa prawa i musi wypełniać obowiązki wynikające z francuskiego kodeksu pracy. Z traktatu Wspólnot Europejskich wynika zakaz nierównego traktowania pracowników z innych państw członkowskich ze względu na obywatelstwo. Nie może być zatem mowy o dyskryminacji płacowej. Z informacji ambasady francuskiej wynika, że najniższe wynagrodzenie: tzw. SMIC, po ostatniej rewaloryzacji 1 lipca 2008 r. wynosi 8,71 euro za godzinę, czyli 1321,02 euro miesięcznie brutto, co daje netto 1037,53 euro. Tygodniowa norma czasu pracy jest niższa niż w Polsce i wynosi 35 godzin. Każda następna godzina jest godziną nadliczbową. Ponadto za każdy miesiąc pracy należy się 2,5 dnia urlopu.
Osoby podejmujące pracę we Francji i podlegające francuskiemu systemowi ubezpieczeń społecznych powinny gromadzić dokumenty związane z ich zatrudnieniem i ubezpieczeniem. Szczególnie ważny jest francuski numer ubezpieczenia pozwalający na identyfikację osoby w systemie francuskim.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyjaśnia, że osoby posiadające oprócz polskich okresów ubezpieczenia także francuskie wniosek o świadczenia powinny złożyć w ZUS. Złożenie tego wniosku uruchamia zarówno w Polsce, jak i we Francji postępowanie zmierzające do ustalenia uprawnień do świadczeń emerytalno-rentowych. W momencie ubiegania się o emeryturę lub rentę wnioskodawca, który posiada okresy ubezpieczenia we Francji, powinien przedłożyć w ZUS potwierdzające to dokumenty, w tym zawierające francuski numer ubezpieczenia, a także wskazać w formularzu E-207 wszystkie okresy pracy we Francji. Na tej podstawie ZUS sporządzi wniosek o zagraniczne świadczenia emerytalno-rentowe i przekaże go francuskiemu ubezpieczycielowi.
