Po wojnie w Lublinie była spikerką radiostacji Pszczółka, gdzie ukazywały się jej minifelietony dotyczące obserwacji życia codziennego. Po przeniesieniu do Warszawy pisała do "Przekroju" "Expressu Wieczornego", "Szpilek". Występowała w Teatrze Syrena i w Buffo.

– Inteligentna, posługująca się ciętym piórem, złośliwa, ale nawet w swoich złośliwościach bardzo życzliwa ludziom i światu – wspomina Zbigniew Korpolewski, aktor, satyryk, reżyser, były dyrektor Teatru Syrena. – Kiedy z Wybrzeża przenosiłem się do Warszawy, wprowadzała mnie w tutejsze środowisko literacko-satyryczne. Pamiętam, jak zaaranżowała jedno z takich kawiarnianych spotkań i zaprotestowała, gdy, czując się zaszczycony obecnością kilku znakomitości, poprosiłem o rachunek. Wyjaśniła potem, że w Warszawie takie szastanie pieniędzmi wśród artystów nie uchodzi. Tu raczej należy narzekać na złą sytuację i składać się na wspólny rachunek. Pamiętam jeden z programów, gdzie prowadziła dość specyficzną konferansjerkę z Januszem Minkiewiczem. Oboje mówili sobie złośliwości wierszem.

– Ona: "Uciekł z zoo hipopotam. Idź kolego, zastąp go tam".

On: "Wiem, kto z dwojga nas cymbałem, lecz powiedzieć się bym bałem".

– W gronie moich znajomych Stefania była jasnym punktem – wspomina Irena Santor. – Dożyła pięknego wieku, a jednak jej śmierć mnie dotknęła. Pamiętam, jak na scenie Buffo przykuwała uwagę starannością języka. Zachwycałam się jej "Wspomnieniami chałturzystki", bo ta książka znakomicie oddała nasze życie estradowe. Śpiewałam piosenki jej męża Jurandota. Lubiłyśmy się spotykać, rozmawiać o życiu. Imponowała tym, że szanowała swoje zdanie, nie ulegała presji i obiegowym sądom. Jeszcze niedawno odwiedzałam ją w Skolimowie. Teraz zaniosę jej najpiękniejsze kwiaty.