Sierotka Ukraina

Gdyby miały się mierzyć nie reprezentacje, ale polska ekstraklasa z ukraińską Premier League, zostalibyśmy starci na proch. My nie mieliśmy wiosną w pucharach żadnej drużyny, Ukraina miała cztery. My się ekscytowaliśmy, jak Legia kupuje na promocjach, osłabiając krajowych rywali, u nich przelewały się miliony euro. 35 mln za Williana, sprzedanego z Szachtara Donieck do Anży Machaczkała (to rekord zimowego okna transferowego w Europie), ponad 11 mln euro za przejście Taisona z Metalista Charków do Szachtara.

U nas trwają dyskusje ekspertów, czyli liga tej wiosny jest tylko słaba, czy już żenująca. Ukraińcy też się samobiczują: bo wszystkie cztery wspomniane drużyny już odpadły z wiosennej części Ligi Mistrzów i Ligi Europejskiej, a mogłyby jeszcze zdobyć trochę punktów dla ligi, która już jest na siódmym miejscu w Europie, przed m.in. rosyjską, holenderską, turecką.

U nas frekwencja bywa ostatnio zawstydzająca. A na Ukrainie ciągle rośnie. I to mimo że Szachtar nadal gra w innej lidze niż reszta i kolejne mistrzostwo ma właściwie zapewnione. Ale już o drugie miejsce, dające prawo startu w Lidze Mistrzów, jest walka na wyniszczenie. Dynamo Kijów ściga się z Dnipro Dniepropietrowsk i z Metalistem Charków.

Metalist, przez ostatnie sześć lat zawsze trzeci na koniec sezonu, ma od niedawna nowego właściciela, bardzo pazernego na sukcesy. 27-letni Sergiej Kurczenko w kilka lat i w nie do końca jasnych okolicznościach dorobił się na handlu ropą takiej fortuny, że stać go było, by jego firma GasUkraina przejęła Metalista za – ponoć – 300 mln dolarów.

Wcześniej klub był ulubioną zabawką oligarchy Ołeksandra Jarosławskiego. Ale Jarosławski przegrał wojnę o wpływy w mieście z merem Charkowa Giennadijem Kernesem i musiał sprzedać klub. Teraz Kurczenko opowiada o marzeniach, by w trzy lata zrobić Metalista mistrzem, usłyszeć w Charkowie hymn Ligi Mistrzów, a za pięć lat już ją wygrać, albo przynajmniej Ligę Europejską.

Nawet jeśli nie wygra LM ani LE, to podciągnie ligę jeszcze wyżej w rankingach. A reprezentacja jak zwykle nie będzie miała z tego prawie nic. Bo Metalist to klub „legionerów". Tak na Ukrainie nazywają piłkarzy z zagranicy.

Bywają takie mecze w europejskich pucharach, gdy na boisku w Charkowie jest tylko dwóch Ukraińców: bramkarz Ołeksandr Horjainow, właśnie powołany na rezerwowego w kadrze, i Edmar, Brazylijczyk z ukraińskim paszportem.

Reszta to głównie Brazylijczycy i Argentyńczycy. Metalist ma ich tak wielu, że internetowi szydercy przerobili zdjęcie tej drużyny tak, żeby wyglądało na scenę radości po zdobyciu Copa Libertadores, najcenniejszego trofeum w Ameryce Południowej.

W lidze Metalist musi się bardziej ograniczać, tam nie można wystawić więcej niż siedmiu obcokrajowców. On najczęściej ten limit wykorzystuje i wcale nie jest wyjątkiem. To legionerzy są ozdobą ukraińskiej Premier League, oni przyciągają kibiców na trybuny, zapewniają sukcesy w europejskich pucharach, biją transferowe rekordy. Na liście najlepszych strzelców tego sezonu ligi ukraińskiej pierwsze sześć miejsc zajmują obcokrajowcy.

Płaci za to kadra, chora na legionellę: złożona niemal z samych piłkarzy miejscowej ligi, którzy zarabiają w swoich klubach tyle, że nie spieszy im się na Zachód, ale odzwyczaili się od grania głównych ról.

Z zagranicy wśród powołanych na mecz z Polską jest tylko kapitan Anatolij Tymoszczuk. Też zresztą odzwyczajony w Bayernie Monachium od grania, bo wchodzi na boisko niemal wyłącznie jako rezerwowy.