Prawo i Sprawiedliwość coraz poważniej myśli o wymianie ministra spraw zagranicznych – wynika z nieoficjalnych informacji „Rzeczpospolitej”. Witold Waszczykowski ma coraz gorsze notowania u prezesa Jarosława Kaczyńskiego. – Od dwóch tygodni minister próbuje się spotkać z prezesem na osobistej rozmowie, ale mu się nie udaje – mówi nam jeden z polityków PiS.

Inny dodaje jednak, że żadne decyzje w sprawie wymiany szefa dyplomacji nie zapadły. – Dymisja Waszczykowskiego była rozważana już przy ostatniej rekonstrukcji – mówi. – Skończyło się wtedy na resortach skarbu i finansach. Wiadomo jednak, że szef MSZ od czasu, gdy dostał od prezesa żółtą kartkę na kongresie partii, nie może być pewien dnia ani godziny.

Szef polskiej dyplomacji nie ma ostatnio szczęśliwej passy ani dobrej prasy. Nie ma żadnego własnego zaplecza politycznego, jest „expatem”, byłym przyjacielem Radosława Sikorskiego i jednym z tych, którzy obrócili swoją karierę polityczną o 180 stopni – od rządu PO–PSL do zagorzałego działacza PiS. To nie jest lekki bagaż w szeregach partii Jarosława Kaczyńskiego. Do tej pory jednak lojalność i autentyczny gniew okazywany przeciwnikom, budziły zaufanie prezesa.

Nie ma wątpliwości, że dyplomacja potrzebuje teraz szybkich sukcesów, a tych na horyzoncie nie widać. W dodatku nie da się też zaobserwować w tej materii wspólnego politycznego frontu. Aktywny na arenie międzynarodowej jest prezydent Andrzej Duda, co zresztą odpowiada jego zainteresowaniom i uprawnieniom. – Mam wrażenie, że obaj panowie sobie przeszkadzają – mówi poseł PiS z Komisji Spraw Zagranicznych. – Polsce nie wychodzi żadna akcja ani lobbing. Prezydent ma chyba o to pretensje do ministra.

Wieje chłodem

Nasz rozmówca zwraca też uwagę na ambicje byłego posła PiS, a teraz ministra w Kancelarii Prezydenta, Krzysztofa Szczerskiego, który chce, by to ośrodek prezydencki dominował w polityce zagranicznej. Po wyborach to właśnie Szczerski przegrał z Waszczykowskim walkę o ministerialną tekę.

Napięcie między Andrzejem Dudą a Witoldem Waszczykowskim widoczne jest niemal gołym okiem. A nasiliło się po zerwaniu czy „zakończeniu”, jak chce PiS, rozmów z Francuzami na temt caracali. Waszczykowski napisał wówczas list do szefa francuskiej dyplomacji: „Jesteśmy niezmiennie zainteresowani współpracą polsko-francuską w obszarze polityczno-wojskowym, w tym udziałem Francji w procesie modernizacji Sił Zbrojnych RP, na obopólnie korzystnych zasadach” – zapewniał. I wyraził gotowość do rozmów na temat zakupów przez Polskę francuskich okrętów podwodnych oraz do udziału naszego kraju w europejskim programie tankowania w powietrzu (MRTT), do którego samoloty pochodziłyby z firmy Airbus.

To było 13 października – dopiero pięć dni po tym, gdy Paryż ogłosił, że prezydent Francji François Hollande odwołuje planowaną wizytę w Polsce. Wizytę odwołał także francuski minister obrony. 28 października minister Waszczykowski zaprosił szefa francuskiej dyplomacji na spotkanie Grupy Wyszehradzkiej i Trójkąta Weimarskiego, na koniec listopada. Francja ogłosiła jednak, że nie jest zainteresowana, a prezydent Duda wskazal winnego: – Francuzi są pragmatyczni i myślę, że także jest to kwestia naszej dyplomacji i tutaj zarówno wobec siebie, jak i naszej dyplomacji, mam to oczekiwanie, żebyśmy my również wystąpili z jakąś ofertą wobec Francji – mówił w Polsat News.

To oznacza, że głowa państwa obarcza odpowiedzialnością za pogorszenie relacji z Francją naszą dyplomację. Za składanie atrakcyjnych propozycji odpowiedzialny jest przecież rząd. Minister jednak bagatelizował te trudności. – Wiele innych spotkań już się odbyło i to spotkanie jest tylko przesunięte i odbędzie się w późniejszym terminie – mówił. – To jest pokłosie w tej chwili napięcia (…) wszyscy są zajęci Brexitem, emigracją, uchodźcami i wieloma nowymi kwestiami. Szukamy nowego terminu, nic się nie stało.

I dodał, że czeka na odpowiedź od Franka Waltera Steinmeiera, szefa dyplomacji niemieckiej, na zaproponowany termin spotkania na przełomie listopada i grudnia. Odpowiedź była odmowna.

Walka o ONZ

Kiepskie stosunki z najpotężniejszymi krajami UE mogą przełożyć się też na inne aspiracje Polski. W czerwcu odbędzie się głosowanie nad kandydaturą Polski na niestałego członka Rady Bezpieczeństwa ONZ.

Zależy na tym prezydentowi, sprawa jest prestiżowa i na długo może zaważyć na międzynarodowym wizerunku naszego kraju. Pozytywny wynik głosowania zależny jest od przekonania dwóch trzecich państw członkowskich ONZ. Ponieważ głosowanie jest tajne, do końca nie można być pewnym wyniku, a postawa konkretnych państw wynika często z ogólnej pozycji w świecie kraju kandydującego. Im bardziej więc Polska będzie krytykowana na arenie międzynarodowej, tym mniejsze będą nasze szanse w starciu z głównym konkurentem w regionie – Bułgarią.