[b]Trenował pan z reprezentacją Polski przez tydzień. Poziom pana kolegów zaskoczył pana na plus czy minus?

Sebastian Boenisch:[/b] Nie zaskoczył, wiedziałem, na co stać tych piłkarzy. Zaskoczyło mnie to, jak miło zostałem przyjęty. Cały czas pytają mnie, czy wszystko w porządku, czy chciałbym coś zmienić. To bardzo ważne, pomaga przyspieszyć aklimatyzację. Trener też jest bardzo dobry, na jego zajęciach widać zaangażowanie i wiarę, że ta młoda drużyna może się rozwijać.

[b]Myśli pan, że gra w reprezentacji Polski pozwoli panu wrócić do pierwszego składu Werderu Brema czy raczej to utrudni?[/b]

Jestem piłkarzem pierwszego składu Werderu. Nigdy nie miałem dłuższych przerw w grze niż dwa mecze. Jeśli trener stawia na kogoś innego, to albo dlatego, że mam kontuzję, albo zależy mu bardziej na obronie wyniku niż atakowaniu. Nie ma co ukrywać, że nad swoją grą w defensywie muszę bardziej pracować niż nad konstruowaniem akcji i włączaniem się do ataku.

[b]Franciszek Smuda w meczu z Ukrainą zostawił panu duże pole do popisu, nie wystawiając lewego pomocnika. Podoba się panu taki system?[/b]

Z jednej strony rzeczywiście mam dużo swobody, miałem przecież dwie okazje do strzelenia gola. Z drugiej – kiedy piłkę mieli rywale, czasami po mojej stronie było ich dwóch, a ja sam.

[b]Po jednym ze strzałów musiał pan przepraszać lepiej ustawionych kolegów z drużyny.[/b]

To prawda, chciałem strzelić gola. Na trybunach siedzieli moi rodzice, specjalnie przyjechali z Niemiec na mój debiut. Rano byli w hotelu, później na rozgrzewce dokładnie sprawdziłem, gdzie siedzą. Gdyby udało mi się pokonać ukraińskiego bramkarza, to byłaby jakaś bajka.

[b] Podobał się panu stadion w Łodzi?[/b]

W Niemczech już takich nie ma... Te na mistrzostwa Europy są jednak nowoczesne, nie ma co narzekać i się śmiać. To nie jest najważniejsze do odnoszenia sukcesów. Na turnieju będziemy grać na pięknych obiektach.

[b] Jest pan pewny miejsca w kadrze?[/b]

Jeśli będę zdrowy, to powinienem się znaleźć w drużynie. Zapewniam jednak, że Euro nie było dla mnie decydujące przy podejmowaniu trudnej decyzji, czyje barwy będę reprezentować.

[b] A co było najważniejsze?[/b]

To, że Polska jest krajem moich przodków, często przyjeżdżam tu na wakacje, znam kulturę, mentalność. No i to, że Smuda mnie chciał. Często do mnie dzwonił, jednak miałem problem z podjęciem decyzji. Grałem w niemieckich młodzieżówkach, w tym kraju się wychowałem. Czekałem na powołanie od Joachima Loewa, ale to przestało mieć sens.

[b]Co powie pan innym piłkarzom z niemieckim obywatelstwem, którzy mogliby grać w reprezentacji Polski? Warto?[/b]

Nic im nie powiem, nie będę namawiał. Każdy zawodnik musi przemyśleć, czy jest gotowy na podjęcie takiego wyzwania.

[b]Po pierwszym meczu zebrał pan świetne recenzje...[/b]