Chodzi więc o porażki, że nie spełnia się oczekiwań, nie zadowala się wszystkich?

Nie chodzi o porażki, bo to napięcie jest często niezależne od wyników. Po prostu zmaganiom sportowców towarzyszą wielkie emocje, a stres jest z nimi praktycznie bez przerwy. Nie każdy potrafi sobie z tym poradzić. Pytanie tylko, czy zawodnikowi, który temu nie podoła, będzie potrafił ktoś pomóc. Problem w tym, że wielu zawodników jest 300 dni w roku poza domem, co na pewno nie wpływa pozytywnie na budowanie ich relacji z otoczeniem innym niż sportowe.

Mówi pani o problemach w trakcie kariery, a czy po zakończeniu jej też mogą pojawić się kłopoty?

Do zakończenia kariery oczywiście można się przygotować psychicznie, ale to zakończenie może też przyjść nagle. Gdy sportowiec łapie kontuzję, daje z siebie wszystko, by z nią wygrać, ale czasami niestety mu się to nie udaje. W tej sytuacji, gdy nie dostanie wsparcia od najbliższych, może mieć trudności, by odnaleźć się w nowej sytuacji.

Po zakończeniu kariery mogą być więc dobrymi pracownikami?

Wręcz są uznawani za najlepszych pracowników, bo są niezwykle rzetelni, ambitni i potrafią się niezwykle angażować w pracę. To często poziom zaangażowania nieosiągalny dla osób, które nigdy nie uprawiały sportu na poważnie. Sportowcy całą karierę bardzo mocno angażują się w osiąganie stawianych przed sobą celów, więc po zakończeniu kariery też często szukają podobnego zajęcia.