Masowymi dymisjami Ewa Kopacz wzięła na siebie jednoosobową odpowiedzialność za PO i za rząd. Nie znaczy to, że jest silnym przywódcą. Po prostu przed wyborami nikt inny takiej odpowiedzialności nie chce.

Z rezerwy do pierwszego szeregu

Po ośmiu latach rządu, wymianach premierów, marszałków Sejmu i wszystkich ministrów od wszystkiego Platformie coraz trudniej przychodzi znalezienie kandydatów na najwyższe stanowiska w państwie.

W latach 2007–2011, gdy Donald Tusk tworzył swój pierwszy rząd i obsadzał kluczowe stanowiska w Sejmie, Małgorzata Kidawa-Błońska nie znalazła się w gronie jego współpracowników. Została przewodniczącą podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz niektórych innych ustaw. Dziś, gdy Platforma traci poparcie i dryfuje ku wyborczej porażce, Kidawa-Błońska została wskazana jako jej kandydatka na marszałka Sejmu.

Minister skarbu Andrzej Czerwiński za pierwszego Tuska był co prawda poczwórnym przewodniczącym, ale też w sejmowych podkomisjach.

Nowa wiceminister gospodarki Anna Nemś była wówczas radną w Zawierciu, a nowa wiceszefowa resortu środowiska Dorota Niedziela zasiadała w zarządzie Śląskiej Polikliniki Weterynaryjnej.

W ten sam sposób można podsumować pozycję polityczną nie tylko pozostałych nowych ministrów, ale praktycznie całego gabinetu Ewy Kopacz.