Zofia Kucówna ma 80 lat

Zofia Kucówna najbardziej twórcze lata spędziła bowiem z Adamem Hanuszkiewiczem. Może właśnie dlatego na pierwszym miejscu zawsze stawiała teatr. To ona w Kabarecie Starszych Panów zaśpiewała po raz pierwszy „Kaziu zakochaj się", a w STS piosenkę Agnieszki Osieckiej o okularnikach. Już w młodości okazało się, że ma talent plastyczny, w okresie dojrzałym błysnęła talentem literackim.

Przez wiele lat mocno poświęciła się działalności społecznej, włączyła się w pomoc internowanym podczas stanu wojennego, zajmowała się Domem Aktora Weterana w Skolimowie. Jest rodowitą warszawianką, choć zdecydowała się na studia aktorskie w krakowskiej PWST. Ukończyła je w 1955 roku. Debiutem scenicznym były „Ballady i romanse" w krakowskim Teatrze Młodego Widza. To przedstawienie zapoczątkowało jej wieloletni „romans" z poezją, który trwa do dziś. Po Krakowie kilka sezonów spędziła w lubelskim Teatrze im. Osterwy.

Zofia Kucówna w piosence "Kaziu, zakochaj się"

Tam Jerzy Goliński obsadził ją w roli Nory w „Domu lalki" i to był jej pierwszy sceniczny sukces. Następne, już po powrocie do Warszawy, łączą się z nazwiskiem Adama Hanuszkiewicza. Kucówna, przez wiele lat żona Hanuszkiewicza, była gwiazdą i muzą jego przedstawień. Lata 60. spędzone w kierowanym przez niego Teatrze Powszechnym, a potem aż do wprowadzenia stanu wojennego — Narodowym to najbardziej twórczy czas tego małżeńsko-artystycznego duetu. Aktorka zagrała m.in. Pannę Młodą w „Weselu" Wyspiańskiego (1963), Sonię w „Zbrodni i karze" według Dostojewskiego (1964), Panią Wąsowską w „Panu Wokulskim" według „Lalki" Prusa (1967) i Dianę w „Fantazym" Słowackiego (1967). Na scenie Teatru Narodowego była m.in. Żoną w „Nie-Boskiej Komedii" Zygmunta Krasińskiego (1969) czy emanującą erotyzmem Gertrudą, matką szekspirowskiego Hamleta (1970), utrzymaną w komediowej konwencji Maszą w „Trzech siostrach" Czechowa (1971) i Lady Makbet w „Makbecie" Szekspira (1972). W 1973 roku stworzyła jedną z najciekawszych ról z tego okresu – Berty w „Wygnańcach" Joyce'a w reżyserii Andrzeja Łapickiego (Teatr Narodowy).

Rok później można ją było zobaczyć w „Miesiącu na wsi" Turgieniewa, przedstawieniu reżyserowanym przez Hanuszkiewicza w Teatrze Małym. „Rola Natalii Pietrowny wyjątkowo przystawała — w tej interpretacji reżyserskiej — do realistycznego, spontanicznego aktorstwa Kucówny — pisał Hausbrandt. — Odpowiadała na pytania, jakie tak często stawia sobie, rozważając własną sytuację wobec upływającego czasu, przemijania życia, szans, kobiecych warunków". Jedną z najważniejszych teatralnych „rozmów" odbyła z widzami Teatru Małego, stał się monodram „Maria" Ireneusza Iredyńskiego w reżyserii Hanuszkiewicza (1975). W drugiej części przedstawienia Kucówna pojawiała się na scenie w prywatnym ubraniu, a cały spektakl nabierał bardzo osobistego charakteru.

Zofia Kucówna - Piosenka o okularnikach

Kucówna odcisnęła mocne piętno na spektaklach Teatru Telewizji. Instytucja, której współtwórcą był Adam Hanuszkiewicz obficie czerpała z talentu i wrażliwości artystki. Wystarczy wymienić Swentynę w inscenizacji „Beniowskiego" (1961), Pannę Młodą w „Weselu" (1963). Pojawiła się w głośnej premierze sztuki Tadeusza Różewicza „Świadkowie, albo nasza mała stabilizacja", „Listach Heloizy", „Ladacznicy z zasadami". Starsi widzowie pamiętają ją jako Bronkę z telewizyjnych „Dziewcząt z Nowolipek", Sonię ze „Zbrodni i kary". Była tytułową „Elektrą", „Balladyną", „Panną Julią". Artystka, która przemknęła przez serial „Stawka większa niż życie" i „Kabaret starszych panów", w telewizji zaskarbiła sobie dużą popularność pokazywanym na początku lat 70. cyklem „Opowieści mojej żony" Żuławskiego reżyserowanym przez Hanuszkiewicza.

Grała żonę narratora, kobietę roztropną, przenikliwą obdarzoną błyskotliwą inteligencją, a przy tym pełną humoru. Jej talent komediowy świetnie sprawdził się zwłaszcza w utworach Fredry. Możemy go podziwiać w stale wznawianych, wyreżyserowanych tym razem przez Olgę Lipińską „Damach i huzarach" gdzie gra nieposkromioną Pannę Anielę. Od połowy lat 80. związała się z Teatrem Współczesnym Macieja Englerta. Tu grała częściej role komediowe była Fioną Foster w „Jak się kochają w niższych sferach" Ayckbourna (1983). W 1989 roku w „Letycji i Lubczyku" Shaffera stworzyła świetny duet z Mają Komorowską. W 1991 roku pojawiła się gościnnie w Teatrze Dramatycznym, by w kolejnym duecie, tym razem z Henrykiem Bistą zagrać w „Krzesłach" Ionesco.

Aktorka, jak sama przyznaje, znacznie mniej szczęścia miała do filmu. W 1957 roku pojawiła się po raz pierwszy na ekranie w roli matki niesfornych dzieci w filmie Leonarda Buczkowskiego „Deszczowy lipiec". Grywała matki, lekarki, panie psycholog. Od czasu do czasu występował w serialach: w „Egzaminie z życia", „Dwóch stronach medalu", „Domu nad rozlewiskiem".