Syryjscy Kurdowie na drodze Państwa Islamskiego

Dżazira będąca największym kantonem, w swoim czasie przyjęła najwięcej Kurdów z Turcji. I to właśnie związki Kurdów w Syrii z Partią Pracujących Kurdystanu (PKK), do dzisiaj przez wiele państw uznawaną za organizację terrorystyczną, stanowią problem w stosunkach z Turcją. Z drugiej strony, dzięki tym związkom Kurdowie zdołali do pewnego momentu zachowywać neutralność w stosunku do sił rządowych po wybuchu wojny w 2011 roku.

Nie można jednak zapominać, że Kurdowie także doznali represji na terenie Syrii i brali udział w protestach zapoczątkowanych Arabską Wiosną. Mimo tego, to właśnie bierność sił Asada na zajęcie regionów Kobane i Efrin przyczyniła się do powstania Rodżawy. Było to powodowane kalkulacją syryjskich dowódców nie mogących prowadzić wojny na kilku frontach.

Pod koniec listopada 2014 roku z terytorium Turcji wjechał samochód z kilkoma zamachowcami. Terroryści przekroczyli granicę na przejściu Mursitpinar i wysadzili się w powietrze w środku Kobane, powodując ofiary wśród obrońców miasta wspieranych przez koalicję państw zachodnich. Pentagon wielokrotnie informował o nalotach jakie przeprowadzają siły koalicji oraz o dokonywanych zrzutach zaopatrzenia dla walczących z IS Kurdów.

Stało się to powodem do oskarżenia Ankary przez główną partię kurdyjską w Turcji (PKK), o przymykanie oczu na wykorzystywanie przez dżihadystów jej terytorium do ataków samobójczych i snajperskich na oblegane miasto.

Faktem jest, że Prezydent Turcji Recep Erdogan krytykował już wcześniej międzynarodową koalicję walczącą z Państwem Islamskich w Syrii i Iraku, zarzucając jej, że nadmiernie koncentruje się na wspieraniu Kurdów.

Dziś Turcja jest zdecydowanie przeciw kurdyjskiej autonomii w Syrii i znikomo angażuje się w międzynarodową koalicję przeciw IS. Kurdowie natomiast stali się rzeczywistymi i jedynymi na miejscu sojusznikami tej koalicji z nadziejami na oficjalną autonomię, a może i coś więcej.