Papież pełen miłości. Sylwetka Benedykta XVI

John Allen (watykański komentator), komentując historie represji wobec rodziny przyszłego papieża, cytuje słowa wygłoszone przez kardynała Ratzingera w 1996 r. w Watykanie - Kuzyn cierpiący na zespół Downa, który w 1941 r. miał 14 lat i był zaledwie kilka miesięcy młodszy (niż Ratzinger), został zabrany przez nazistowskie władze na terapię. Niedługo później rodzina otrzymała informacje o jego śmierci.
Tego samego roku, jak większość niemieckich dzieci w tamtych czasach, Joseph został wcielony do Hitlerjugend, a trzy lata później, jako 16-latek został powołany do służby przeciwlotniczej w Monachium i zamieszkał w koszarach z żołnierzami. Jesienią 1944 r. wcielono go do Wehrmachtu i jak przyznał w swej autobiografii „Moje życie" musiał maszerować w mundurze z wojennymi pieśniami na ustach, „może po to - dodał - by pokazać cywilnej części społeczeństwa, że Fuehrer dysponuje stale jeszcze młodymi i przeszkolonymi żołnierzami". Na przełomie kwietnia i maja, w ostatnich tygodniach przed poddaniem się Niemiec, Ratzinger zdezerterował. Dezercje były wprawdzie już wtedy powszechne, jednak wciąż zdarzało się, że karano je śmiercią. Papież tak to później opisał: „Użyłem mało znanej drogi, spodziewając się bezproblemowego przejścia. Ale kiedy wychodziłem z przejścia podziemnego pod torami kolejowymi, dwóch żołnierzy stało na posterunku, przez chwilę sytuacja była dla mnie niezmiernie krytyczna. Dzięki Bogu, że oni także mieli dosyć wojny i nie chcieli stać się mordercami".

Wkrótce po tym dwaj członkowie SS schronili się w domu Ratzingerów. Zwrócili uwagę na młodego człowieka w wojskowym wieku i zaczęli zadawać pytania. W odpowiedzi ojciec przyszłego papieża stanowczo wyraził swoje krytyczne zdanie na temat Adolfa Hitlera i nazajutrz dwóch członków SS zniknęło z domu Ratzingerów nie podejmując żadnych działań. Papież komentował później - Jakiś anioł wydawał się nas chronić.

Wkrótce do rodzinnej miejscowości Ratzingerów przybyli Amerykanie - Zostałem rozpoznany jako niemiecki żołnierz, musiałem ubrać się z powrotem w mundur, który wcześniej zrzuciłem, a także trzymać ręce u góry i dołączyć do stale rosnącej grupy jeńców wojennych, których oni ustawiali w szeregu na naszej łące. To szczególnie zraniło serce mojej matki, gdy zobaczyła swojego chłopca i resztę pokonanej armii stojącej tam, wystawionej na niepewny los - opowiadał Ratzinger.

Przez krótki czas był internowany, został wypuszczony 19 czerwca 1945 r. Rodzina ponownie była w komplecie, gdy brat Georg został wypuszczony z obozu jenieckiego we Włoszech. Niedługo po wojnie, wraz ze starszym bratem Georgiem, Joseph wstąpili do seminarium duchownego we Fryzyndze. Następnie Joseph Ratzinger podjął studia teologiczne w Monachium. Święcenia kapłańskie otrzymał w uroczystość świętych Piotra i Pawła, 29 czerwca 1951 r. we Fryzyndze. W tym samy roku podjął pierwszą pracę duszpasterską, jako wikary w jednej z parafii w Monachium. Uczył religii w pięciu różnych klasach, odprawiał msze i codziennie spowiadał. Jego pierwszym zajęciem naukowym była zaś od 1953 r. praca wykładowcy dogmatyki i teologii fundamentalnej w Wyższej Szkole Filozoficzno- Teologicznej we Fryzyndze. W tym samym roku obronił pracę doktorską „Lud Boży w nauce św. Augustyna", a cztery lata później zrobił habilitację. Przez następne lata był wykładowcą na uniwersytetach w Bonn, Muensterze, Tybindze i Ratyzbonie. Ksiądz Ratzinger był doradcą teologicznym arcybiskupa Kolonii kardynała Josepha Fringsa podczas Soboru Watykańskiego II. Jego mianowanie wywołało polemikę, gdyż młody ksiądz profesor uważany był za zbyt  postępowego. Wkrótce po zakończeniu Soboru został zaś powołany do Międzynarodowej Komisji Teologicznej.

W 1977 r. Paweł VI mianował go arcybiskupem Monachium i kardynałem. Już rok później kardynał Ratzinger wziął udział w konklawe, które wybrało kardynała Karola Wojtyłę. 19 kwietnia 2005 r., drugiego dnia konklawe, został wybrany papieżem i przyjął imię patrona Europy, u którego wielokrotnie szukał inspiracji.