Unijni obywatele na wrocławskim koczowisku

Gdzie mieszkają żebrzące w centrach handlowych rumuńskie kobiety? We Wrocławiu jadą do swych slumsów na tyłach fabryki środków czystości Pollena-Cussons.

Nie mają daleko, raptem kilka kilometrów. Za Praktikerem skręcają w lewo, w brukowaną uliczkę. Wzdłuż płotu okalającego fabrykę proszków do prania, mijając zarośla, docierają do swego osiedla na niewielkiej polance. Kilkaset metrów dalej wije się starorzecze Odry.

Do obozowiska niełatwo trafić. Nawet okoliczni mieszkańcy, którzy widują te rumuńskie rodziny, nie za bardzo potrafią pokazać drogę. Wskazują ją puste torby foliowe z Biedronki, plastikowe butelki po najtańszych napojach i opakowania po serku wiejskim.

Do ustawionych w literę L szałasów prowadzą również koleiny samochodowe. Nie wszyscy wracają z pracy w mieście na piechotę.

Kształty szałasów to nie efekt fantazji ich mieszkańców. Do budowy używają wszystkiego, co im wpadnie w ręce: starych desek, kartonów, blachy. Część materiałów podrzucił im mieszkający w pobliżu Edward Dech. Miał trochę starych desek, niepotrzebne skrzydło drzwiowe. – Niech biorą, bo to osiedle się rozbudowuje – pan Edward najbardziej martwi się, jak Rumuni z gromadą dzieci przetrwają zimę. Nie ma nic do mieszkańców barakowiska, choć narzeka trochę na ich sąsiedztwo. Denerwuje go, że nawet latryny nie zbudowali. – Załatwiają się gdzie popadnie – mówi.

W obozowisku mieszka 20 – 30 osób. Trudno dokładnie ustalić ich liczbę. – Jedni odjeżdżają, inni przyjeżdżają, ale wszyscy ściągają do obozu około szóstej po południu – opowiada młoda dziewczyna spacerująca po ulicy. – Nie zaczepiają ludzi, wygląda na to, że to oni raczej się boją.

Obozowisko wykryła niedawno Straż Miejska. Wylegitymowali Rumunów. – Oni nie złamali przepisów – mówi Dagmara Turek-Samól, rzeczniczka wrocławskiej Straży Miejskiej. – Nie było za co nałożyć mandatu. Zresztą i tak nie mieliby z czego płacić. To biedota.

Inna rzecz, że „wybudowali się“ na cudzym gruncie, a dzieci mieszkają w złych warunkach. Dlatego strażnicy przekazali sprawę policji. Funkcjonariusze byli tam dwa dni temu. Na razie nie ustalili, ilu Rumunów mieszka w barakach. – Akurat część gdzieś się oddaliła – mówi nadkomisarz Artur Falkiewicz.

Przyznaje, że na razie niewiele można zrobić. Przed 1 stycznia sprawdzono by ich prawo do pobytu w Polsce i deportowano. Teraz są obywatelami Unii Europejskiej. – Nie muszą mieć wizy, prawa pobytu itp. – zauważa Falkiewicz. – No i nie było na nich żadnych skarg.

Większość Rumunów dobrze mówi po polsku. Twierdzą, że mieszkali tu jako dzieci. Część zadeklarowała policji, że chce szukać pracy. Dlatego nie można ich deportować pod byle pozorem. – Tak samo jak nie można tego zrobić np. z Polakami koczującymi na włoskich placach czy niemieckich dworcach – zauważa Falkiewicz.

Policja zaangażowała w sprawę Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej (zajmie się dziećmi) i straż pożarną (sprawdzi, czy warunki, w jakich koczują Rumuni, nie zagrażają ich bezpieczeństwu).