Przemysław Dudzik był absolwentem Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych z 2005 roku. Ukończył ją jako pilot śmigłowców, a nie samolotów (bryzy są samolotami). Na studia dostał się z pierwszą lokatą, skończył uczelnię z wyróżnieniem. Chciał być pilotem, chciał latać, wiązał swą przyszłość z wojskiem. Świadczą o tym pisma, jakie słał do przełożonych.
W 28. Eskadrze Lotniczej Marynarki Wojennej zajmował stanowisko oficera sekcji rozpoznawczej, w praktyce sprawował również funkcję oficera sztabowego.
„Obciążenie pracą sztabową sprawia, że kuriozalnie nie widzę możliwości podołania wymogom stawianym członkom personelu latającego” – pisał w czerwcu 2008 roku do szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w piśmie o przeniesienie. Żalił się, że nie ma czasu na przygotowywanie się do lotów. Jednak największym problemem były ograniczenia nalotów, czyli liczby godzin spędzanych w powietrzu. Męczyły go także ciągłe dojazdy z domu w Warszawie do jednostki w Gdyni.
Dudzik w powietrzu spędził w sumie tylko 260 godzin. – Ponad 200 godzin wylatał w gdyńskiej jednostce, resztę w szkole oficerskiej – mówi kapitan marynarki Czesław Cichy, rzecznik Brygady Lotnictwa Marynarki Wojennej. Jednak są to godziny spędzone za sterami różnych maszyn, a wylatanie 200 godzin zajęło mu aż cztery lata. – To jest średnia nalotów dla wszystkich pilotów w naszej jednostce – tłumaczy Cichy.
Dudzik kończył szkolenie na drugiego pilota. Brakowało mu tylko lotów w trudnych warunkach nocnych. Z programu szkoleń wynika, że powinien wykonać 94 loty w ciągu 39 godzin i 10 minut, ale w czasie nie dłuższym niż rok. Dudzik latał tak mało, że przez trzy lata (od 2006 r.) nie mógł sprostać tej normie. Dziesięć miesięcy przed tragicznym lotem alarmował o tym szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Pismo czytali i opiniowali również m.in. wiceadmirał Andrzej Karweta, dowódca Marynarki Wojennej. Nikt nie odniósł się do jego zarzutów.
