Taki jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi (sygn. III SA/Łd 655/07).
Uchwała rady miejskiej w Strykowie w woj. łódzkim podjęta w 2006 r. w sprawie zasad sprzedaży na rzecz najemców lokali mieszkalnych w budynkach komunalnych przewidywała, że cena za lokal mieszkalny może być zapłacona jednorazowo lub rozłożona na raty. W razie zapłaty jednorazowej udziela się bonifikat. W § 12 uzależniono to jednak od złożenia oświadczenia, że stanowią one rekompensatę z tytułu roszczeń o zwrot zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej.
Jedna z lokatorek zaskarżyła § 12 do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Zarzuciła, że uzależnienie udzielenia bonifikaty od złożenia oświadczenia o zrzeczeniu się roszczeń o zwrot zwaloryzowanej kaucji jest bezprawne. Zwrot kaucji mieszkaniowej przysługuje najemcy także w razie udzielenia bonifikaty. Artykuł 36 § 1 ustawy o ochronie praw lokatorów mówi, że kaucja wpłacona przez najemcę przed 12 listopada 1994 r. podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę. Lokatorka zajmuje swoje mieszkanie od 1987 r. W 1991 r. zawarła umowę najmu, wpłacając jako kaucję 40-krotność miesięcznego czynszu.
Rada miejska w Strykowie twierdziła, że uchwała wcale nie uzależnia udzielenia bonifikaty od zrzeczenia się roszczenia o zwrot zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej. Przewiduje jedynie, że bonifikaty udziela się po złożeniu przez nabywcę oświadczenia, iż stanowi ona rekompensatę z tytułu roszczeń o zwrot zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej.
WSA stwierdził jednak, że wbrew tej ocenie § 12 jednoznacznie uzależnia udzielenie bonifikaty od zrzeczenia się przez nabywcę roszczenia o zwrot zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej. Żaden przepis ustaw o gospodarce nieruchomościami oraz o samorządzie gminnym, wskazanych jako podstawa prawna uchwały, nie upoważniał rady miejskiej do wprowadzenia takiego wymogu.
