Kanwą narracji są fragmenty tekstów Juliana Tuwima, Mariana Hemara, Andrzeja Własta oraz innych autorów, które wybrane zostały tak, by pokazywały odniesienia do ówczesnej rzeczywistości społecznej, obyczajowej, kulturalnej i politycznej.
Z popularnej rozrywki, z którą zawsze kojarzone były kabarety i rewie, przeniesiono akcent na inny, satyryczny aspekt działalności twórców tego gatunku. Autorzy ekspozycji zrezygnowali z najbardziej znanych przebojów, dzięki czemu wydobyli niezauważane do tej pory walory i znaczenie tekstów podawanych nie ze scen teatralnych, a ze „scenek” i „nadscenek”. Stąd również wziął się tytuł wystawy – „Nie tylko nóżki!”. Wskazuje on na chęć zerwania z infantylnym traktowaniem kabaretu i rewii oraz podważaną nieraz oceną jakości kabaretowych produkcji.
Tematy, które brali na warsztat autorzy piosenek i wierszyków, często w formie frywolnych żartów, obejmowały kobiecą urodę, modę, plotki, dansingowe podboje czy burzliwe romanse. Często pojawiały się jednak także celne, choć mało „rozrywkowe”, spostrzeżenia na temat przemian obyczajowych, życia codziennego, problemów rodzinnych, biedy, patologii społecznych czy polityki. Wątki te znalazły swój wyraz w rysunkach satyrycznych. Tych, które były drukowane w prasie, jak i tych niepublikowanych. Wśród autorów, którzy pojawiają się na ekspozycji, są nazwiska znakomitych przedstawicieli gatunku: Jerzego Zaruby, Eryka Lipińskiego, Bronisława Wojciecha Linkego, Mendla Reifa, Anny Gosławskiej-Lipińskiej używającej pseudonimu „Ha-Ga”.
Chcąc przypomnieć najwybitniejszych aktorów kabaretowych, między innymi Eugeniusza Bodo, Mirę Zimińską, Zulę Pogorzelską, Hankę Ordonównę, Adolfa Dymszę, Lodę Halamę, Fryderyka Járosy’ego, Kazimierza Krukowskiego, zaprezentowano ich fotograficzne wizerunki. Dla przypomnienia, jaką siłę oddziaływania na wyobraźnię masową miały kabaret oraz rewia, przypomniane zostały również filmy oraz piosenki z lat 20. i 30.
Aby poczuć atmosferę życia kabaretowo-kawiarnianego, twórcy wystawy pokazują też najciekawsze projekty okładek nut i programów kabaretowych, przytaczają recenzje prasowe oraz teksty parodystyczne i autoparodystyczne, wskazujące na ogromny dystans autorów i wykonawców do siebie i sztuki.
