Pochodzą z niezwykłego zbioru Polki Teresy Sahakin, liczącego w sumie 600 obiektów, które kolekcjonerka ofiarowała Zamkowi Królewskiemu w 1989 roku. Obecna ekspozycja powstała w setną rocznicę urodzin fundatorki.
Pokazane na wystawie kobierce reprezentują trzy ośrodki: anatolijski, perski i kaukaski. Mają stosunkowo niewielkie rozmiary i prostokątny kształt. W ich dekoracji powtarza się uproszczony architektoniczny motyw niszy, lub arkady nawiązujące do kształtu mihrabu - wnęki w sali modlitwy w meczecie, wskazującej kierunek Mekki. Pełniły funkcje użytkowe, a jednocześnie wszystkie wykonano z niezwykłym kunsztem, świadczącym o wysokim poziomie artystycznym manufaktur Bliskiego Wschodu.
Najstarsze kobiece pochodzą z XVII i XVIII wieku. Tę część ekspozycji wzbogacono zbiorami Muzeum Narodowego i Wawelu. Pewne motywy są stałym elementem kobierców i powtarzają się także w wyrobach późniejszych. Należy do nich również obrys lampy meczetowej, która według słów Koranu symbolizuje „Allacha jako światło lampy" . Często pojawia się rozeta, medalion lub bukiet kwiatów oraz akcesoria związane z wymogiem czystości:: dzbanek i grzebień.
Większość kobierców ze zbiorów Fundacji Teresy Sahakin jest XIX-wieczna. Mimo powtarzalności symboli i wzorów są to tkaniny niezwykle różnorodne w ornamentyce i materiałąch. Bywają nie tylko wełniane, ale także jedwabne, jak na przykład piękny dywan pochodzący ze Stambułu.
Tureckie, czyli anatolijskie, zabytki dzielą się na kilka charakterystycznych typów. Kobierce glordes mają bordiurę w wąskie paski wzbogacone drobnym ornamentem. Makri rozpoznać można po wydłużonych wielokątach. Stylizowane lampy są charakterystyczne dla tzw. typu kula demirdżi. Nisza w kształcie buławy pojawia się w kobiercach bergama. A jeśli przybiera kształt rombu, należy do typu melas.
