Chłodną dokumentację ze sprzątania zniczy pod Pałacem Prezydenckim Małgorzata Gurowska zestawia, dość zaskakująco, z portretem tajemniczej kobiety leżącej na kanapie. Bardzo cierpliwie ją obserwuje, w realnym czasie: przez 30 minut. Odnotowuje kamerą każdą zmianę mimiki, najmniejszy gest. Kobieta jest niespokojna. Mimo znużenia, czuwa. Dociera do niej hałas pochodzący z drugiego obrazu- odgłosy zamiatania i tłuczonego szkła. Po chwili one stają się wewnętrznym, nerwowym rytmem jej ciała. Niepokoją, ale zarazem hipnotyzują widzów. Tworzą napięcie. Są łącznikiem między dwoma obrazami, światami- prywatnym i publicznym. Gurowska nie przypadkiem je ze sobą zestawia. Filmy łączy nie tylko muzyka, ale i czas. Zostały zrealizowane w ciągu jednej doby, dniem i nocą kwietnia 2010 roku.
[i]Małgorzata Gurowska, „A pani Małgosia śpi”,
Fundacja Sztuczna, Marszałkowska 62/6
otwarcie 8.07, godz. 20
wystawa czynna do 18.07
