Urodziła się w 1922 roku we Lwowie jako córka późniejszego czterokrotnego ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego Stanisława Grabskiego.
Po zajęciu Warszawy przez Niemców w 1939 roku od samego początku wojny włączyła się w konspirację. Na rozkaz kierownictwa Związku Walki Zbrojnej (poprzedniczki Armii Krajowej) Stanisława Grabska została wysłana z Warszawy do okupowanego przez Sowietów Lwowa – miała pomagać przy włączeniu do ZWZ tamtejszych organizacji podziemnych. Działalność w lwowskiej konspiracji łączyła z aktywnością w Tajnej Sodalicji Mariańskiej.
W 1945 roku rozpoczęła w Warszawie studia malarskie, a potem na Wydziale Tkactwa Artystycznego Akademii Sztuk Pięknych. W 1964 r. zaczęła studia teologiczne na KUL. Pracę magisterską poświęciła pojęciu wolności w tekstach św. Pawła i św. Mateusza i jako pierwsza świecka kobieta obroniła doktorat z teologii na belgijskim Louvain.
Po studiach przez kilkadziesiąt lat prowadziła w warszawskim KIK spotkania „Czytamy Stary Testament” oraz „Czytamy Nowy Testament”. Biblia była dla niej niewyczerpanym bogactwem duchowym, którego wartość odkrywała do ostatnich lat życia. Jako student KUL w latach 80. sam miałem okazję usłyszeć, z jakim szacunkiem i miłością opowiadała o swoich lekturach Pisma Świętego.
Po wprowadzeniu stanu wojennego Stanisława Grabska pomagała, jak mogła, swoimi wykładami biblijnymi duszpasterstwom związanym z ruchem „Solidarności”. W 1988 roku została zaproszona do Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” przy Lechu Wałęsie. W sierpniu 1996 roku – w rocznicę powstania warszawskiego – podpisała apel w obronie prawa Czeczenii do wolności.
