W okresie walki o władzę naziści, chcąc wysłuchać przemówień „wodza”, schodzili się do knajp prowadzonych przez sympatyków NSDAP. Szybko stwierdzili, że Führera należy słuchać w każdym, nawet najskromniejszym, domu.

„W XX wieku radio będzie miało takie samo znaczenie jak prasa w XIX wieku” – powiedział Josef Goebbels, minister propagandy III Rzeszy. Był tylko jeden szkopuł – na początku lat 30. w Niemczech radioodbiornik wciąż był atrybutem ludzi stosunkowo zamożnych.

Skonstruowanie radia zlecił sam Goebbels. Zadanie powierzono Otto Griessingowi, inżynierowi obdarzonemu zaufaniem NSDAP. Miało atrakcyjną cenę: w zależności od wersji od 65 do 76 marek. Było więc o połowę tańsze niż inne popularne radyjka tamtej epoki. Skalę Volksempfangera skonstruowano tak, by mogło ono odbierać wyłącznie niemieckie stacje.

W tamtym czasie hitlerowcy najbardziej obawiali się Radia Moskwa, które z największym żarem gromiło „klikę Hitlera”.

Chociaż do końca 1933 roku sprzedano 100 tysięcy egzemplarzy, uznano, że to mało. Wiosną 1934 roku rozpoczęto zatem wielką kampanię reklamową nowego radioodbiornika. Do 1945 roku radyjko sprzedało się w imponującej ilości 7 milionów egzemplarzy.