– Czas choroby sprawił, że Jerzy wiele spraw zrewidował i przestał oceniać ludzi w kategoriach zero-jedynkowych – opowiada jego siostrzeniec Piotr Ciacek, historyk i socjolog. – Starał się już nie oceniać, ale zrozumieć każdego człowieka.

Wocial przez wiele lat był związany z miesięcznikiem „Więź” (w latach 80. pracował w tym piśmie, później został członkiem rady redakcyjnej) oraz z warszawskim Klubem Inteligencji Katolickiej (ostatnio był członkiem zarządu). Przez ponad 20 lat należał do katolickiej wspólnoty Droga Neokatechumenalna.

O nowotworze dowiedział się w lipcu ubiegłego roku, gdy rak był już zaawansowany. Zbigniew Nosowski, redaktor naczelny „Więzi”, przypomina, że chorobę znosił mężnie. Przez cały czas pracował. Przygotowywał habilitację, tłumaczył. Ostatni artykuł przełożył dwa tygodnie przed śmiercią. Ostatni jego przekład książkowy ukazał się tydzień temu (Carl Anderson „Cywilizacja miłości. Co każdy katolik może zrobić, by zmienić świat”). W rozmowie z Katarzyną Jabłońską, opublikowanej w sobotniej „Rz”, mówił o pogodzeniu z chorobą, ale i o dojmującej niemożności kontrolowania swojego ciała, ofiarnej opiece bliskich (zostawił żonę i pięć córek) oraz o wierze. „Siłę czerpię z mojej osobowej relacji z Bogiem” – wyznał.

– W chorobie i umieraniu dał całej rodzinie świadectwo obecności żywego Boga – podkreśla Piotr Ciacek. – Dla nas była to lekcja miłości do każdej minuty życia, szukania w drugim człowieku samego człowieka i Boga. Odszedł w pełni świadomy, z uśmiechem, błogosławiąc nam wszystkim.