Z całą pewnością Bronisław Komorowski, po pierwszym, nieszczęśliwym okresie wpadek, dość dobrze „wyrobił się”, odnalazł w swojej funkcji, co oczywiście nie oznacza, że dobrze ją wypełnia. Powiedziałbym jednak, że w sensie politycznym wypełnia ją umiejętnie. Im bardziej jest umiejętny w tym co robi, tym większy problem stanowi dla Donalda Tuska. Nie mam wątpliwości co do tego, że przyklepując tę kandydaturę Tusk miał nieco inny plan. Sądził, że Komorowski będzie na tyle słabym prezydentem, że nie będzie mu zagrażał.
Warzecha pisze zgryźliwie:
Zebranie wokół siebie starych, także w sensie wiekowym, ubeków to nie jest stworzenie specjalnie dynamicznego politycznie środowiska. Komorowski mógłby mieć większe wpływy, gdyby się jeszcze bardziej postarał. Ale też dopiero minęły dwa lata, zostało mu jeszcze sporo czasu, aby nadrobić zaległości.
I wystawia ocenę:
Jak Bronisław Komorowski wypełnia swoją rolę z punktu widzenia państwa? Odpowiedziałbym, że poprawnie, czyli dostatecznie. A nawet na 3 z minusem. (...) Cały czas mam w pamięci jego wizytę w Waszyngtonie – to było jedno z najbardziej nieumiejętnie wykorzystanych spotkań ze względu na ówczesną indolencję Komorowskiego. Być może dziś zachowałby się już inaczej, ale pytanie, czy miałby coś konkretnego do powiedzenia. Oczywiście, w tych dwóch latach prezydentury zdarzały się pozytywne przebłyski, ale trudno przypisać je dobrej woli Komorowskiego. Raczej – chęci odróżnienia się, czy ustawienia na pozycji neutralnej. Jako przykład mogę tu podać skorzystanie przez prezydenta z prawa łaski w przypadku Jerzego Jachowicza.
