[srodtytul][link=http://blog.rp.pl/gabryel/2010/02/23/antyrodzinna-polityka-prorodzinna/]skomentuj na blogu[/link][/srodtytul]
A to jest, niestety, przypadek współczesnej Polski – państwa, które nie potrafi – by sięgnąć po pierwsze z brzegu przykłady – nałożyć na wszystkich obywateli proporcjonalnie takich samych ciężarów podatkowych ani chronić nas przed monopolami, ale za to uporczywie czyni zakusy na te sfery życia, które zdecydowanie powinny się obywać bez udziału jego funkcjonariuszy.
Teraz na przykład aparat państwa na całego zabrał się za zwalczanie przemocy w rodzinie, co ani chybi może się skończyć licznymi (dużo liczniejszymi niż do tej pory) przypadkami odbierania dzieci rodzicom. Właśnie taki bowiem będzie pewnie efekt wprowadzenia w życie – w proponowanym kształcie – rozpatrywanego w Sejmie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.
Zgodnie z nim o odebraniu dziecka rodzicom będzie mógł rozstrzygnąć (bez uprzedniej zgody sądu – jak jest w tej chwili) pracownik socjalny, który nabierze przekonania, że w rodzinie dochodzi lub może dojść do jakiejś formy przemocy wobec dziecka.
A pod pojęciem tejże autorzy poradnika dla pracowników socjalnych rozumieją nie tylko przemoc fizyczną, ale również przemoc psychiczną, czyli między innymi „zawstydzenie, narzucanie własnych poglądów, ciągłe krytykowanie, kontrolowanie, ograniczanie kontaktów”. Czyż tak rozciągliwa definicja nie umożliwia – w istocie – podciągnięcia pod „przemoc” właściwie wszystkich elementów procesu wychowania dziecka, jeśli je zinterpretować niekorzystnie dla rodziców?
