To ważne rozstrzygnięcie, dotyczące wprawdzie obywatela Rumunii, ale mające znaczenie także dla wszystkich krajów (C-322/17).
Eugen Bogatu mieszka w Irlandii od 2003 r. Do 2009 r. wykonywał tam pracę najemną. Po jej utracie, przez rok (2009–2010) pobierał zasiłek dla bezrobotnych - świadczenie o charakterze składkowym, gdyż - podobnie jak w Polsce - trzeba mieć odprowadzoną odpowiednią ilość składek na ubezpieczenie społeczne, by je otrzymywać. Od kwietnia 2010 r. do stycznia 2013 r. dostawał świadczenie o charakterze nieskładkowym, a w latach 2013 – 2015 - świadczenie chorobowe.
Jeszcze w 2009 r. pan Bogatu złożył w Irlandii wniosek o przyznanie świadczenia rodzinnego na dwoje swoich dzieci zamieszkałych w Rumunii. Otrzymał je, ale za wyjątkiem okresu od kwietnia 2010 r. do stycznia 2013 r. Decyzja o odmowie została uzasadniona obowiązującymi w Irlandii przepisami. W tym okresie wnioskodawca nie spełniał przesłanek uzależniających prawo do świadczeń rodzinnych dla dzieci zamieszkałych w Rumunii: wykonywanie pracy najemnej w Irlandii lub pobieranie tam świadczeń o charakterze składkowym.
Eugen Bogatu uznał, że organy irlandzkie dokonały błędnej wykładni prawa Unii i zaskarżył decyzję.
Sąd irlandzki, który rozpatruje spór, skierował do Trybunału Sprawiedliwości pytanie, czy unijne rozporządzenie w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego dopuszcza przyznanie osobie, której dzieci zamieszkują w innym państwie członkowskim, świadczenia rodzinnego w państwie członkowskim, w którym osoba ta zamieszkuje ta osoba, niezależnie od tego, czy osoba ta wykonuje w państwie zamieszkania pracę najemną lub pobiera świadczenia pieniężne z powodu lub w następstwie wykonywania takiej pracy.
