W praktyce gospodarczej występują sytuacje, w których podatnik wykonuje zarówno czynności zwolnione z opodatkowania VAT, jak i czynności podlegające opodatkowaniu VAT. W takim przypadku na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy o VAT podatnik jest zobligowany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje mu prawo do odliczenia VAT.
Jeżeli jednak nie jest on zdolny do wyodrębnienia całości lub części tych kwot, powinien ustalić tzw. współczynnik odliczenia VAT. Zasady obliczenia ww. współczynnika wynikają z art. 90 ust. 3 ustawy o VAT. W myśl tego przepisu współczynnik ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którym podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności zwolnionych i opodatkowanych. Wartość współczynnika należy określić procentowo (w zaokrągleniu do najbliższej liczby całkowitej) w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest on ustalany. W sytuacji gdyby wartość współczynnika nie przekroczyła 98 proc. oraz kwota podatku niepodlegająca odliczeniu była mniejsza niż 500 zł (w szczególnych przypadkach na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów może to być kwota większa lub równa), podatnik może uznać, iż współczynnik wynosi 100 proc. Natomiast, gdyby powyższa wartość nie przekroczyła 2 proc. podatnik ma prawo uznać, że współczynnik wynosi O proc.
