Reklama

Jan Maciejewski: Od stóp do głów

Załóżmy przez chwilę, że się nie przewidzieli. Że te wszystkie świadectwa bolszewików o ujrzanej nad Warszawą zjawie były czymś więcej niż zbiorową halucynacją albo słabą wymówką, usprawiedliwianiem klęski, która nie miała prawa się wydarzyć. Naprawdę nie było ich stać na coś bardziej wiarygodnego? Przecież nawet my, zwłaszcza my, myślimy o tych epizodach z zażenowaniem. Genialny manewr oskrzydlający – oczywiście, złamane szyfry – jak najbardziej, nawet nagromadzenie zbiegu przypadków jeszcze od biedy ujdzie. Każdą z tych definicji cudu przyjmujemy od stu lat z pocałowaniem ręki. Poza tą pierwszą i najbardziej dosłowną, której po wszystkim, już w niewoli, trzymali się dotknięci przez cud do żywego.

Publikacja: 21.08.2020 18:00

Foto: AdobeStock

Jan Maciejewski

Reklama

W naszym oporze jest coś więcej niż strach przed naruszeniem zasad dobrego smaku, przyznaniem, że poza tą z opracowań i podręczników jest jeszcze inna historiografia. Była od początku i stanie się na końcu, opowiadana w mitach, domyślana baśniami. Ale pozostaje jeszcze kwestia głównej bohaterki. Zwłaszcza w sierpniu, nawet takim jak ten, oswojonej pielgrzymkowym przemysłem. Obłaskawianej tymi wszystkimi sukniami i bukietami. Folklorem, który dawno już przerósł i wchłonął dewocję. Kiedy zaczęła się zabawa w tęczowe aureole, powszechną reakcją wśród katolików było raczej zniechęcenie niż złość. Bardziej jakby opowiedziano nieśmieszny żart niż podniesiono rękę na coś cennego. Poza wadami i cnotami są też narodowe znieczulenia. I my się właśnie na Matkę Boską – jakkolwiek by to zabrzmiało – uodporniliśmy.

Tylko 19 zł miesięcznie przez cały rok.

Bądź na bieżąco. Czytaj sprawdzone treści od Rzeczpospolitej. Polityka, wydarzenia, społeczeństwo, ekonomia i psychologia. Treści, którym możesz zaufać.

Subskrybuj teraz! Zaloguj się

Reklama