Za niewidzialną ręką rynku stoi też zwykle mało widzialne, ale realne ramię niemieckiej kanclerz czy francuskiego prezydenta.

Nie mówiąc już o rosyjskich służbach

Do niedawna pytanie o to, czy kapitał ma narodowość, miało tylko jedną odpowiedź: oczywiście nie. Podobnie pojęcie „patriotyzm gospodarczy" było uznawane za coś pachnącego zatęchłym zaściankiem, a wspomaganie narodowych firm  – za łamanie zasad wolnego rynku.

Dominowało przekonanie, że niewidzialna ręka rynku działa tak zgrabnie, iż kapitał sam układa się najmądrzej, najzdrowiej i najlepiej. Wierzyliśmy, że za niewidzialną ręką rynku nie ma już nic. Aż zaczęliśmy się dowiadywać, że czasem tą ręką ktoś jednak steruje. Zimnym prysznicem była informacja o decyzji austriackiego banku centralnego i nadzoru bankowego, który zlecił zmniejszenie akcji kredytowej w zagranicznych oddziałach narodowych banków tego kraju. To znaczy podjął decyzję, by banki dawały mniej kredytów np. w Polsce.

Prezes Fiata, który częściowo wycofał swoją produkcję z Polski, przyznał wprost, że ta decyzja „nie miała sensu ekonomicznego ani przemysłowego". Po prostu trzeba było dać pracę Włochom, którzy przyjęli to z radością. Było to posunięcie niemające nic wspólnego z zasadami wolnego rynku. Każdego dnia tysiąc fiatów panda nie będzie schodzić z linii produkcyjnej w Tychach, tylko w Pomigliano d'Arco pod Neapolem.

– Takie polityczne decyzje w duchu socjalizmu tylko szkodzą Fiatowi oraz gospodarce i prowadzą firmy do zapaści – mówi zagorzały wolnorynkowiec Andrzej Sadowski z Centrum im. Adama Smitha. Trudno odmówić mu racji. Niemniej podobne sytuacje zdarzają się coraz częściej.