„Zbyt rzadko pamiętamy o tej – jakże innej od krzyżacko-pruskiej – dobrej tradycji sąsiedztwa z Niemcami" – pisał Piotr Semka w 2006 r. To napomnienie znalazło się później w zbiorze jego świetnych esejów  o Niemczech „Obrazki z wystawy". Jednak teraz publicysta „Rzeczpospolitej" chyba zapomniał o swoich obserwacjach z podróży za Odrę i w mocno ciemnych barwach maluje ostatnie dwudziestolecie w stosunkach polsko-niemieckich. Jego tekst „20 lat bez pełnoletności" (PlusMinus, 2 – 3 lipca) miał być łyżką dziegciu w jubileuszowej beczce miodu.  Jednak w mojej opinii stanowił raczej przykład tego, jak niepotrzebnie czasem „minusy przesłaniają plusy", a polityczny pesymizm staje się głównym nurtem myślenia środowisk konserwatywnych.

„Kicz porozumienia", który wyrachowani Niemcy wykorzystują jako metodę do ogrywania naiwnych polskich polityków, nie jest najlepszym i najprawdziwszym opisem stanu relacji polsko-niemieckich. Jego fałszywą ilustracją jest także pastelowa fasada, którą Semka akurat słusznie krytykuje. Gdyby chcieć namalować „landszaft" realistycznie przedstawiający  to, co dzieje się teraz między Polakami i Niemcami, należałoby używać różnych perspektyw, wielu obiektów i rozmaitych barw, przeważnie jednak jaśniejszych.

„Nigdy nie będziemy w stanie okazać Polakom dość wdzięczności za to, że po tym, co podczas II wojny światowej uczynili im Niemcy, byli gotowi do pojednania z nami" – mówił w czerwcu w Berlinie podczas uroczystej kolacji z okazji 20.  rocznicy traktatu o przyjaznej współpracy i dobrym sąsiedztwie Christian Wulff. Prezydent RFN kierował te słowa nie tylko do Bronisława Komorowskiego, ale i do wpływowych Niemców: ludzi mediów, szefa najważniejszej centrali związkowej, naukowców i polityków.