[b]Tak orzekł Europejski Trybunał Sprawiedliwości rozpatrujący sprawę dwóch Greków, którym niemiecki urząd ds. zatrudnienia w Norymberdze cofnął decyzję o udzielaniu pomocy zarezerwowanej dla pracowników, którzy utracili pracę (sygn. C-22/8, C-23/08)[/b].
Niemiecki urzędnik uznał, że fakt, iż jeden z Greków prowadził działalność niezapewniającą mu środków do życia, a drugi pracował niecały miesiąc, nie daje podstaw do uznania ich za pracowników. A cofnięta im pomoc miała charakter podstawowego świadczenia dla poszukujących pracy. Tymczasem zgodnie z dyrektywą wspólnotową dotyczącą swobody przemieszczania się, państwo UE nie ma obowiązku udzielania pomocy społecznej obywatelom, którzy nie są aktywni zawodowo.
Trybunał rozpatrzył możliwość odmówienia świadczenia pomocy społecznej poszukującym pracy, którzy nie mają statusu pracowników. W tym względzie przypomniał, że biorąc pod uwagę ustanowienie obywatelstwa Unii, poszukujący pracy korzystają z prawa do równego traktowania, gdy ubiegają się o świadczenia pieniężne mające na celu ułatwienie dostępu do rynku pracy.
Jednakże państwo członkowskie ma prawo przyznać taki zasiłek wyłącznie tym osobom poszukującym zatrudnienia, które wykazują rzeczywisty związek z rynkiem pracy tego państwa. Istnienie takiego związku można zweryfikować w szczególności poprzez stwierdzenie, że dana osoba przez odpowiednio długi okres rzeczywiście szukała pracy w tym państwie członkowskim.
[b]Wynika z tego, że obywatele Unii, którzy wykazali rzeczywisty związek z rynkiem pracy innego państwa członkowskiego, mogą korzystać ze świadczeń pieniężnych, które niezależnie od ich kwalifikacji w ustawodawstwie krajowym mają na celu ułatwienie dostępu do rynku zatrudnienia.[/b]
