Takie wnioski płyną z dzisiejszego wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (ETS)w połączonych sprawach Gueye i Salmerón Sánchez (sygn. C-483/09 i C-1/10).
Hiszpanie M. Gueye i V. Salmerón Sánchez zostali skazani za znęcanie się nad swoimi towarzyszkami życia. Wśród wymierzonych kar znalazł się również zakaz zbliżania się do ofiar i kontaktowania się z nimi przez kilkanaście miesięcy. Wkrótce po skazaniu M. Gueye i V. Salmerón Sánchez ponownie zamieszkali ze swymi partnerkami i to na ich życzenie. To oznaczało jednak niezastosowanie się do orzeczonego zakazu zbliżania. Dlatego obaj panowie zostali aresztowani i skazani.
Wspierani przez swoje towarzyszki odwołali się od wyroku do sądu prowincji Tarragona. Podnosili przed nim, że powrót do wspólnego pożycia, na który ich partnerki wyraziły zgodę, nie wyczerpuje znamion występku niestosowania się do środka karnego w postaci zakazu zbliżania się. Przed wydaniem wyroku sąd postanowił zasięgnąć opinii ETS, czy czasami unijne regulacje nie stoją na przeszkodzie obligatoryjnemu stosowaniu zakazu zbliżania przez sąd krajowy w sytuacji, gdy ofiara sama nie zgadza się na zastosowanie takiej kary i wyraża zgodę na wspólne zamieszkanie ze sprawcą przemocy. Chodzi o decyzję ramową Rady 2001/220/WSiSW z 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym (Dz.U L 82, s. 1, wyd. spec. w jęz. polskim rozdz. 19, t. 3, s. 104).
Trybunał wskazał jednak, że decyzja ramowa nie zawiera żadnego przepisu dotyczącego rodzaju kar i ich wymiaru, jakie państwa członkowskie Unii powinny zawrzeć w swoich ustawodawstwach w celu karania przestępstw. Decyzja ramowa ma bowiem gwarantować ofierze przemocy rzeczywisty i odpowiedni udział w postępowaniu karnym i przyznaje jej w tym celu określone uprawnienia, w szczególności prawo do bycia wysłuchaną i do przedstawienia dowodów. W konsekwencji - stwierdził Trybunał - decyzja ramowa nie stoi na przeszkodzie, by obligatoryjny zakaz zbliżania się nie mógł być orzekany wbrew opinii ofiary.
Trybunał zbadał też zakres prawa ofiary do bycia wysłuchaną, uznanego w decyzji ramowej oraz jego wpływ na karę, jaka powinna zostać wymierzona sprawcy przestępstwa.
