Występując o przyznanie uprawnień kombatanckich do Szefa Urzędu Kombatantów i Osób Represjonowanych, Wiesław N. (dane zmienione) powołał się na służbę w Armii Krajowej. Według przepisów ustawy z 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach, będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, działalnością kombatancką jest m.in. pełnienie służby w polskich podziemnych formacjach i organizacjach, w tym w działających w ramach tych organizacji oddziałach partyzanckich w okresie wojny 1939–1945.
Ustawa przyznaje kombatantom różne uprawnienia, m. in. pracownicze, emerytalne, dodatki kombatanckie, ulgi lub zwolnienie z opłat, prawo do bezpłatnych przejazdów. pomoc społeczną i zdrowotną i in.
Za młody na konspirację
Wiesław N. podał, że występuje o takie uprawnienia, gdyż w czasie okupacji niemieckiej, a następnie sowieckiej, był osobą represjonowaną wskutek podziemnej działalności członków rodziny. Pomagał siostrze, należącej do Szarych Szeregów, przeżył śmierć dwóch braci, aresztowanie rodziców i pozostałego rodzeństwa. Jako 14—letni chłopiec wykonywał polecenia i rozkazy rodzeństwa; przenosił meldunki i środki opatrunkowe, utrzymywał łączność ze szpitalem. Ze względu na młody wiek, nie mógł jednak złożyć przysięgi.
Gdy Szef UdsKiOR wydał odmowną decyzję, Wiesław N. poskarżył się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie.
Sąd przypomniał fakty historyczne. Zasady wojskowej działalności konspiracyjnej podczas II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej, wymagały złożenia przysięgi, wyznaczenia stanowiska służbowego i wykonywania rozkazów przełożonych. A także posiadania pseudonimu, stopnia wojskowego i stałego przydziału mobilizacyjnego. Istniało również ograniczenie wiekowe, wynikające z instrukcji gen.
