Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 9 kwietnia 2008 r. (II PK 283/07).
Po trzech dniach zatrudnienia na umowie-zleceniu pan Wiesław miał poważny wypadek w pracy podczas demontażu konstrukcji szalunkowych w zbiorniku przeciwpożarowym. Feralnego dnia pierwszy raz wykonywał zadania na wysokości. Nie został jednak przeszkolony w zakresie bhp ani nie dostał od zleceniodawcy odpowiedniego sprzętu zabezpieczającego, niezbędnego przy pracach wysokościowych. Do wypadku doszło wskutek błędnego usunięcia przez pana Wiesława elementów konstrukcji, po której się przemieszczał. Gdy element szalunku, na którym stał, oderwał się od ściany, zleceniobiorca spadł z ośmiu metrów. Osuwająca się metalowa konstrukcja przygniotła mu nogi i głowę.
W wyniku upadku doznał poważnego uszczerbku na zdrowiu, który lekarz orzecznik oszacował na 33 proc., a po odwołaniu się poszkodowanego do sądu biegli uznali, że jest to prawie 60 proc. Pan Wiesław wystąpił też przeciwko byłemu zleceniodawcy z żądaniem wypłaty 150 tys. zł zadośćuczynienia oraz 600 zł renty wyrównawczej miesięcznie. Sądy obu instancji uznały jego roszczenia za słuszne, ale zmniejszyły ich wysokość. Otrzymał więc 50 tys. zł zadośćuczynienia oraz 460 zł renty miesięcznie.
Były pracodawca, który nie zgodził się z takim wyrokiem, złożył skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego. Stwierdził, że sądy niesłusznie przyjęły jako podstawę odpowiedzialności firmy art. 435 kodeksu cywilnego, uznając przedsiębiorstwo budowlane za wprawiane w ruch siłami przyrody. Działalność tej firmy w przeważającej mierze opiera się na pracy koncepcyjnej inżynierów i konstruktorów oraz pracy fizycznej wykwalifikowanych i niewykwalifikowanych pracowników budowlanych. Choć były w niej urządzenia techniczne wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody, np. drobny sprzęt techniczny i budowlany, pojazdy transportu osobowego i dostawczego, to nie stanowiły istoty jej funkcjonowania. Natomiast dźwig nie był własnością firmy, został wynajęty do konkretnych usług. Ponadto szkoda nie została wyrządzona przez ruch tego przedsiębiorstwa, ale była wynikiem upadku z wysokości i tym samym nie miała żadnego związku z ruchem firmy. Pracodawca zakwestionował też, że ponosi winę za powstały wypadek, bo to sam poszkodowany w pełni odpowiada za jego zaistnienie. Przy angażu zapewniał bowiem, że zna się na obsłudze systemów szalunkowych wykorzystywanych w firmie.
Sąd Najwyższy nie miał najmniejszych wątpliwości, aby uznać firmę, w której doszło do zdarzenia, za wprawianą w ruch siłami przyrody.
