Zdecydował tak WSA w Rzeszowie w wyroku 8 lipca 2008 r. (I SA/Rz 443/08).
Spółka poniosła wydatki na reklamę i usługi marketingowe (organizację imprezy integracyjnej) w 2004 r. Faktury dokumentujące poniesienie tych wydatków otrzymała w 2005 r. Zaliczyła je więc do kosztów podatkowych w 2005 r. Organy podatkowe, po przeprowadzonej kontroli, stwierdziły jednak zawyżenie kosztów uzyskania przychodu poprzez błędne zarachowanie wydatków na reklamę i marketing. Ich zdaniem powinny one być kosztem podatkowym w 2004 r., bo usługi marketingowe dla spółki były wykonane w tym właśnie roku. Spółka skierowała skargę do WSA. Twierdziła, że wydatki te powinny być zaliczone do kosztów w 2005 r., bowiem będąc pośrednio związane z osiągniętym przychodem, mają umożliwić podniesienie sprzedaży w latach następnych. Ponadto do chwili otrzymania faktur nie było możliwości ich zarachowania do kosztów podatkowych.
Sąd przyznał rację spółce. Stwierdził, że organy podatkowe niewystarczająco dokładnie przeanalizowały stan faktyczny i naruszyły przepisy dotyczące kwalifikacji wydatków reklamowych. Jego zdaniem wydatki te, chociaż niewątpliwie są związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami, a tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym roku podatkowym wystąpił przychód uzasadniający ich poniesienie. Podatnik powinien je zatem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia, czyli w momencie uiszczenia należności z faktur. Sąd podkreślił też, że obowiązek ustalenia momentu poniesienia wydatków spoczywa na organach podatkowych.
Organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem podatnika, który twierdził, że momentem poniesienia wydatku na organizację imprezy integracyjnej jest otrzymanie faktury od wykonawcy usługi. Negując stanowisko organu podatkowego, stwierdził, że ten niewystarczająco dokładnie przeanalizował stan faktyczny. Nie zebrał bowiem materiału dowodowego w celu ustalenia, kiedy wydatek został poniesiony. WSA potwierdził tym samym, że obowiązek zebrania materiału dowodowego przez organ podatkowy jest niezbędny do podjęcia przez niego decyzji. Zebranie niewystarczającego materiału dowodowego stanowi naruszenie przepisów postępowania i skutkuje uchyleniem decyzji. Sąd nie zgodził się też z organami podatkowymi odnośnie do określenia momentu poniesienia wydatku. Podzielił koszty poniesione także przed 1 stycznia 2007 r. na pośrednio i bezpośrednio związane z przychodami. Zakwestionował stanowisko organów podatkowych, które uznały, że skoro poniesione wydatki dotyczą roku poprzedniego (tego, w którym odbyła się impreza integracyjna), to w tym właśnie roku wydatek powinien być zaliczony do kosztów podatkowych.
WSA stwierdził, że wydatki o charakterze pośrednim należy zaliczyć do kosztów w momencie poniesienia. Jednocześnie przyjął, że momentem poniesienia jest moment faktycznej zapłaty. Stanowisko sądu w tym wypadku trudno zaakceptować. Prowadziłoby ono bowiem do niespójnych wniosków. Ustawa o CIT wskazuje wprost kategorie kosztów pośrednich, które należy zaliczać do kosztów podatkowych na zasadzie kasowej. Należą do nich m.in. wynagrodzenia, składki na ZUS, odsetki.
