Orzeczenie rozpoznające chorobę zawodową musi być logiczne

Stwierdzenie choroby zawodowej w orzeczeniu sądowo-administracyjnym traktowane jest jak opinia biegłego. Musi więc być przekonujące

Aktualizacja: 27.04.2009 07:32 Publikacja: 27.04.2009 06:14

rp.pl

[b]Tak wynika z wyroku WSA w Gliwicach z 28 sierpnia 2008 r. (IV SA/Gl 332/08)[/b]

[srodtytul] Jaki był problem[/srodtytul]

Państwowy powiatowy inspektor sanitarny nie stwierdził u pracownika choroby zawodowej w postaci wymienionej w obowiązującym wykazie. Uznał bowiem, że mimo czynnika szkodliwego w miejscu pracy placówki medyczne nie rozpoznały tej choroby. Pracownik był zatrudniony w warunkach stwarzających ryzyko choroby zawodowej od lat. Ocena wykonanych badań była zgodna z „Klasyfikacją” Międzynarodowego Biura Pracy z 1980 r.

Stanowisko wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy potwierdzone zostało przez Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego. Orzeczenie tej placówki medycznej również zawierało stwierdzenie, iż aktualny stan zdrowia pracownika nie wykazuje objawów choroby. Placówka diagnostyczna drugiego szczebla dokonała dodatkowych badań, nie ustosunkowując się jednak do ich wyników.

Pracownik wniósł odwołanie od tej decyzji inspektora powiatowego. Domagał się ponownego przeprowadzenia badań w bardziej nowoczesnych warunkach. Zarzucił, że wcześniej lekarze nie chcieli się zainteresować jego badaniami sprzed przeprowadzonej wcześniej operacji, która w jego ocenie musiała być wykonana ze względu na chorobę wywołaną pracą w szkodliwych warunkach. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy państwowy wojewódzki inspektor sanitarny utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem organów administracji, pracownik wystąpił do WSA ze skargą, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji. Sąd przyznał jej słuszność.

[wyimek]Dokumentacja medyczna jest dowodem w sprawie o ustalenie istnienia choroby zawodowej[/wyimek]

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

WSA zwrócił uwagę na rolę orzeczeń sądowo-administracyjnych dotyczących orzeczeń lekarskich w sprawach o stwierdzenie choroby zawodowej, nadając im charakter opinii w rozumieniu art. 84 k.p.a.

Przywołał m.in. [b]wyrok NSA z 19 lutego 1999 r. (I SA/Wr 1452/97)[/b] stwierdzający, iż orzeczenie jednostki organizacyjnej właściwej do rozpoznawania chorób zawodowych ma charakter opinii biegłego. Jest zatem oczywiste, że musi być przekonujące i czytelne, pozostawać w zgodności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a przede wszystkim uzasadnione w taki sposób, by wyjaśnić wszelkie medyczne wątpliwości z odniesieniem się nie tylko do wyników badań przeprowadzonych przez daną jednostkę, ale również do innych zebranych dowodów, zwłaszcza gdy wynikają z nich odmienne oceny.

WSA uznał, że [b]w analizowanej sprawie orzeczenia placówek medycznych nie spełniają wymogów opinii. Nie są przekonujące z punktu widzenia przebytych przez skarżącego zabiegów i jego stanu zdrowia wywołującego konieczność tych zabiegów[/b]. A posługiwanie się zaleceniami wydanymi w 1980 r. przez MOP nie zwalnia placówek diagnostycznych od szczegółowego uzasadnienia wydawanego orzeczenia.