[b]Potwierdził to WSA we Wrocławiu w wyroku z 21 lipca 2009 r. (I SA/Wr 595/09).[/b]
Spółka sprzedała faktorowi wierzytelność, która stanowiła należność ze sprzedaży towarów, za 99 proc. jej wartości nominalnej. We wniosku o interpretację pytała, czy strata ze sprzedaży takiej wierzytelności, która w jej ocenie powinna być ujęta jako różnica między jej wartością nominalną a ceną zbycia, jest kosztem uzyskania przychodu.
Spółka wskazała ponadto, że dla celów ustalenia straty z tytułu sprzedaży wierzytelności własnej powinna wziąć pod uwagę całą jej wartość, łącznie z podatkiem VAT.
Fiskus uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. Wyjaśnił, że warunkiem uznania straty ze sprzedaży wierzytelności za koszt podatkowy jest jej uprzednie zaliczenie do przychodów należnych. Z racji tego, że do przychodów zaliczona została tylko wartość netto należności, to dla celów wyliczenia straty należało uwzględnić tylko wartość netto sprzedawanej wierzytelności.
W skardze do WSA spółka zarzuciła, że art. 16 ust. 1 pkt 39 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=D9C2BB368732541B1C699FEFC07202EA?id=115893]ustawy o CIT [/link]nie uprawnia do dzielenia wierzytelności na jej część netto lub brutto, jak uczynił to organ podatkowy.