W 1992 r. włoska administracja podatkowa uznała, że strony, za pomocą czynności formalnie zgodnej z prawem, działały wyłącznie w celu obejścia prawa – uzyskania korzyści podatkowych. W konsekwencji fiskus w czterech decyzjach wydanych za lata 1988 – 1991 nakazał Olimpiclub zapłacić VAT od całości przychodów otrzymanych od stowarzyszenia.
[srodtytul]Wiążące wyroki[/srodtytul]
W ramach postępowania sądowego Olimpiclub powołał się na dwa orzeczenia sądowe, których przedmiotem były decyzje dotyczące VAT wydane w następstwie tej samej kontroli podatkowej dotyczącej spółki, ale odnoszące się do innych lat podatkowych: 1992 i 1987. W obu tych wyrokach włoskie sądy uznały, że charakter zawartych przez Olimpiclub umów użyczenia nie wskazuje na zamiar popełnienia oszustwa. Choć wyroki te dotyczyły różnych okresów, zawarte w nich stwierdzenia na mocy art. 2909 codice civile (włoskiego kodeksu cywilnego), ustanawiającego zasadę powagi rzeczy osądzonej, były wiążące w postępowaniu przed sądem krajowym.
[srodtytul]Pytanie do ETS[/srodtytul]
Sąd uznał, że jest związany tymi wyrokami. Jednocześnie stwierdził jednak, że może to powodować niemożność zbadania przedstawionej mu sprawy w świetle przepisów wspólnotowych i orzecznictwa Trybunału w dziedzinie VAT ([b]w szczególności w świetle wyroku ETS z 21 lutego 2006 r. w sprawie C-255/02 Halifax[/b]), i uniemożliwić mu ewentualne stwierdzenie nadużycia prawa.
W tej sytuacji zwrócił się do ETS z pytaniem prejudycjalnym, czy prawo wspólnotowe sprzeciwia się stosowaniu przepisu prawa krajowego, sankcjonującego zasadę powagi rzeczy osądzonej, jeśli prowadziłoby to do rozstrzygnięcia sprzecznego z prawem wspólnotowym, udaremniając tym samym jego stosowanie w sprawach dotyczących VAT oraz nadużycia prawa w celu uzyskania nienależnej korzyści podatkowej.
