Nie da się rozliczyć wydatków zawinionych przez podatnika

[b]Tak postanowił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 2 kwietnia 2009 r., I SA/Po 209/09[/b]

[srodtytul]Jaki jest problem[/srodtytul]

Naczelnik urzędu skarbowego określił spółce akcyjnej zobowiązanie podatkowe w VAT. Stwierdził, że spółka prowadziła działalność gospodarczą w zakresie produkcji dzianin, tkanin i firan. Sporządziła spis z natury produkcji w toku, w wyniku którego stwierdzono istnienie niedoboru przędzy.

Zapas surowca nie podlegał regularnemu, fizycznemu nadzorowi, umieszczony był w ogólnodostępnym łączniku i nie podlegał rzetelnemu badaniu w zakresie rzeczywistego stanu, a kontrola wywożonej z magazynu przędzy odbywała się na zasadzie „wzrokowej oceny i ogólnego zaufania”.

Wobec tego organ pierwszej instancji uznał, że spółka nie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem tej przędzy, ponieważ jej zakup nie mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu w świetle [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893]ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych[/link].

Nie pomogło odwołanie do izby skarbowej. Sprawa znalazła swój finał w sądzie.

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

WSA stwierdził, że skarga nie ma uzasadnionych podstaw. Słusznie uznały organy podatkowe, że zapas surowca, tj. przędzy do bezpośredniej produkcji, nie podlegał regularnemu, fizycznemu nadzorowi, nie był właściwie magazynowany i nie podlegał rzetelnemu badaniu w zakresie rzeczywistego stanu, bez kontroli wagi pobieranej przędzy z magazynu. Strona skarżąca twierdziła, że utrata przędzy nastąpiła bez jej woli i winy.

Zdaniem WSA stanowisko organów podatkowych jest jednak całkowicie uzasadnione i znajduje pełne odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym, a ocena tych dowodów jest zgodna z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w treści art. 191 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=582ECDA0581859658EA2BD1E83B507D8?id=176376]ordynacji podatkowej[/link].

Dla kwalifikacji danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu niezbędne jest zatem istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym lub przynajmniej możliwym do osiągnięcia przychodem.

Strata w środkach obrotowych będzie stanowić koszt uzyskania przychodu wyłącznie w sytuacji, w której stanowić będzie normalne następstwo prowadzonej działalności, nie zaś wynik zawinionych działań lub zaniechania podatnika.