WSA stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie.
Przypomniał, że zgodnie z art. 87 ust. 1 konstytucji źródłami powszechnie obowiązującego prawa są: konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe i rozporządzenia, oraz że w myśl art. 91 ust. 2 ustawy zasadniczej umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową pomiędzy Polską a Stanami Zjednoczonymi, to nie powinna budzić wątpliwości teza o pierwszeństwie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przed ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wskazać trzeba, że ustawodawca w regulacjach podatkowych generalnie przestrzega pierwszeństwa umów o unikaniu podwójnego opodatkowania przed ustawami, zastrzegając to wprost w treści stanowionych przepisów.
Skoro zatem w art. 12 ust. 1 tej umowy strony postanowiły, że odsetki powstające w umawiającym się państwie płatne osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium drugiego umawiającego się państwa będą zwolnione od opodatkowania w pierwszym z umawiających się państw, to reguły tej podczas stosowania krajowych przepisów podatkowych nie wolno pomijać.
Zdaniem WSA istniał wymóg posiadania przez płatnika certyfikatu rezydencji podatkowej podatnika, zauważyć jednak należy, że organ dokonywał wykładni przepisów, nie rozważając ich w kontekście umowy dwustronnej. Należało przeprowadzić w pierwszej kolejności analizę zapisów umowy pod kątem tego, czy wymóg posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej daje się pogodzić z jej treścią.
Organy podatkowe nie podjęły się jednak zadania zinterpretowania umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zatem sąd nie może ich w tym zadaniu zastąpić. Wszechstronna ocena prawna stanu faktycznego na gruncie rozpoznawanej sprawy wymagała podjęcia się interpretacji umowy międzynarodowej, aby następnie stosownie do wyniku tej interpretacji zdecydować, czy ograniczenia wprowadzone przez wewnętrzne prawo podatkowe daje się pogodzić z treścią tej umowy.
