Ewa Szadkowska: Neosędziowie równi i równiejsi

Mnie nie przekonał. Jeśli ktoś w ostatnich latach miał wybór, to przede wszystkim właśnie ci najmłodsi. Gdy od 2015 r. przez wymiar sprawiedliwości zaczął przetaczać się walec „reform” ze Zbigniewem Ziobrą za kierownicą, sędziowie znaleźli się w sytuacji, o której nikomu się nie śniło, gdy obejmowali urząd. Sytuacji bez dobrego wyjścia.

Reformy Zbigniewa Ziobry w sądownictwie: co mogli zrobić „starzy” sędziowie

Niektórzy w geście sprzeciwu wobec łamania zasad praworządności zrzucili togi i przeszli do innych zawodów prawniczych lub w stan spoczynku, czyli mówiąc prościej: na emeryturę. Niektórzy – jak Igor Tuleya czy Paweł Juszczyszyn – walczyli i nadstawiali karku. Niektórzy „tylko” zrezygnowali z ubiegania się przez osiem lat o jakikolwiek awans, nie chcąc legitymizować neo-KRS. Znakomita większość starała się po prostu robić swoje z nadzieją, że sądowy system informatyczny nie dolosuje im neosędziego do składu. Część, jak w każdej grupie, zwietrzyła okazję, by się wybić.

Czytaj więcej

Sądy i trybunały

„Neosędziowie” muszą odejść, ale nie wszyscy. Adam Bodnar ujawnia plan reformy

Rozwiązania dotyczące dalszego losu tzw. neosędziów i likwidacja dwóch Izb Sądu Najwyższego to gł...

Młodzi prawnicy na drogę, po której jechał ów Ziobrowy walec, weszli świadomie. Wiedząc, że Krajowa Szkoła Sądownictwa i Prokuratury, także zreformowana po 2015 r. i w dużym stopniu podporządkowana Ministerstwu Sprawiedliwości, zaczęła być przez najzagorzalszych krytyków nazywana (obraźliwie, to prawda) szkołą janczarów lub kuźnią kadr PiS. I wiedząc, że z automatu przyjdzie im się poddać ocenie KRS ukształtowanej – wedle licznych orzeczeń europejskich trybunałów i polskich sądów, które powinni znać – w sposób sprzeczny ze standardami praworządności. Dlaczego teraz mamy uznać, że akurat oni są najbardziej w porządku?