Zasady prawa autorskiego wymagają, by sfera idei pozostawała w domenie publicznej. Nikt bowiem nie powinien jej zawłaszczać. Oryginalny sposób wyrażenia idei (expression) znajduje się już pod ochroną prawa autorskiego.
W utworze muzycznym w sferze idei będą rodzajowe cechy utworu, takie jak to, że ma fakturę polifoniczną, jest napisany w tonacji durowej, trwa 10 minut, a główna melodia zawiera liczne ozdobniki. Te idee można wyrazić na wiele innych sposobów. Dwa utwory muzyczne oparte na tych samych ideach mogą być zatem zupełnie inne.
Problem pojawia się, gdy postawienie granicy między ideą a sposobem jej wyrażenia jest trudne. I nawet jeżeli sama idea jest oryginalna lub nowatorska, nie chronią jej przepisy pr. aut. Dopiero po stwierdzeniu, co jest ideą, a co sposobem wyrażenia, można więc przejść do analizy, czy ten sposób wyrażenia spełnia kryteria z art. 1 pr. aut., czyli jest przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Może być bowiem tak, że sama idea jest oryginalna, ale jej sposób wyrażenia już nie.
Na bazie spraw dotyczących powyższych problemów w amerykańskim orzecznictwie powstała tzw. doktryna scalenia. Zakłada, że nie można przyznać ochrony prawnoautorskiej, gdy dochodzi do scalenia idei ze sposobem wyrażenia. Dochodzi wtedy bowiem do zespolenia sposobu wyrażenia z ideą, a zatem nie może on być chroniony przez pr. aut. Jeżeli zatem ochrona danego sposobu wyrażenia miałaby blokować innym twórcom możliwość tworzenia w oparciu o jakąś ideę, to zastosowanie powinna mieć doktryna scalenia, która wyklucza możliwość objęcia ochroną takich scalonych z ideą sposobów wyrażenia.
Koncepcja ta jest stosowana, gdy dwa utwory zawierają bardzo podobne lub tożsame elementy. Doktryna scalenia pomaga sędziom oddzielić dozwoloną inspirację od naruszającego prawo autorskie plagiatu. Skoro sposób wyrażenia jest scalony z ideą, jego kopiowanie jest dozwolone.
