Uczcić rocznicę, od której wszystko się zaczęło

Obchody rocznicy pierwszych częściowo demokratycznych wyborów podzieliły polityków. Można się było tego spodziewać, zważywszy, że co do wydarzeń sprzed 20 lat nie ma zgody między Polakami. To właśnie ocena wydarzeń z lat 1989 – 1990 była główną osią sporu pomiędzy III i IV RP. W tamtych miesiącach wszak zaczęła się „wojna na górze” – trwająca do dziś walka o model polskiej modernizacji, o granicę pomiędzy sferą społeczną i polityczną, o kształt polskich elit.

Dodatkowo, jeśli jedną z ważnych motywacji do organizowania 4 czerwca jest rywalizacja z Niemcami o to, czy komunizm upadł w naszych czerwcowych wyborach czy wraz z murem berlińskim, jeśli wystawność świętowania ma leczyć narodowe kompleksy – musi to wywołać konflikty. Jeśli zamiast namysłu nad polską historią politycy pytają: „co o nas sobie pomyślą inni”, wołają: „tracimy międzynarodową szansę” lub „sami niszczymy własne pomniki”, uroczystość traci sens.

[wyimek]Tak jak prymas Stefan Wyszyński sięgnął do duchowych korzeni podczas „świeckich” obchodów tysiąclecia polskiej państwowości, tak też dziś warto urządzić wielkie obchody 30. rocznicy pierwszej pielgrzymki papieża Polaka do ojczyzny[/wyimek]

Nadęciem i pompą nie wyleczymy poczucia niższości, lepiej już zastanowić się nad duchowym źródłem wydarzeń naszej najnowszej historii. A jest się nad czym zastanawiać, szczególnie że zamieszanie wokół miejsca świętowania jest nad wyraz symptomatyczne.

[srodtytul]Zmarnowane szanse[/srodtytul]

Patrząc z dzisiejszej perspektywy na okres ostatniego 20-lecia, widać głównie ogrom sukcesów, jakie Polacy odnieśli, zmieniając ustrój polityczny, gospodarczy i sojuszniczy. Gdy jednak przyjrzymy się bliżej, gdy cofniemy się do poszczególnych wydarzeń, dostrzeżemy raczej ogrom niewykorzystanych szans, które wzięły się z osobistych animozji i partyjnych waśni. Walka Lecha Wałęsy z Tadeuszem Mazowieckim o prezydenturę czy upadek rządu Hanny Suchockiej są smutnym przykładem marnowania nie tylko szans, lecz również społecznej energii.

Ostatnim najboleśniejszym przykładem zmarnowania społecznego uniesienia było to, co stało się po wyborach w 2005 roku. Był to rok wyjątkowy. Na wiosnę niezwykłe emocje wywołała śmierć Jana Pawła II. Nastrój powagi i refleksji kontrastował z końcem rządów SLD, uchodzącego wówczas za synonim politycznego zepsucia. Wtedy mówiło się o rewolucji moralnej, szarpnięciu cuglami, sanacji państwa itp. Atmosfera ta znalazła odzwierciedlenie w jesiennych wyborach, w których trzy czwarte głosujących poparło PO i PiS, partie orędujące za wielką zmianą.

Co się z tamtym społecznym entuzjazmem stało, niestety wszyscy wiemy.

[srodtytul]Powrót do źródeł[/srodtytul]

Skoro tak trudno znaleźć więc wydarzenia polityczne, co do których można zbudować społeczną zgodę, warto poszukać rocznicy, która przypomni o źródłach duchowej siły zamiast o politycznych podziałach. Może warto uzupełnić czerwcowe świętowanie o jeszcze jedną rocznicę?

[srodtytul]Na przykład rozpocząć je [/srodtytul]