Jazgot nad Kuklińskim

Gdy ktoś obcy próbuje  wciągnąć mnie w dyskusję o polskich  sprawach, zadaję  mu krótkie  pytanie: co pan/pani sądzi o Kuklińskim?  I od razu   mam  jasność. Z  kim mam przyjemność lub nie. Po licznych doświadczeniach tak to sobie obmyśliłem, za co wdzięczne są moje własne synapsy i neurony pod moją własną czaszką.

Piszę o tym, bo niedługo pojawi się na ekranach film o pułkowniku Kuklińskim. I wtedy (idę o zakład) na powrót  otworzą się na oścież wrota  polskiego piekła. Pokaz przedpremierowy już był – dla wybrańców. Ja do tej grupy nie należę. Groźne jednak dochodzą mnie pomruki; że owszem,  ale nie do końca, że „białe plamy", etc.

Polski gen

Zatem czekam. Czekam w  napięciu, bowiem niezwykłe są losy pułkownika – oficer LWP, lecz i... przede wszystkim Polak. Człowiek, który miał śmiałość przeciwstawić się sowieckiemu imperium, za co przez byłych zamordystów jest opluwany. Zarzuca mu się zdradę, traktuje jak płatnego szpiega. Albowiem zdolność w naszym narodzie przeogromna, aby czyny zrodzone z pobudek najszlachetniejszych zbrukać, odmieńców obrzucić błotem, gnojem, czym tylko się da.

Nie ma w naszej  politycznej tradycji tej właściwości, by dostrzec i docenić braci wespół z nami żyjących. Osobowości  wybitne  w odwadze, pracy, talencie czy umyśle. Jak wielki poeta, to pijak, jak zdolna aktorka, to puszczalska. O tzw. politykach nie wspomnę. Mało w nas chęci i woli, by wykazać wartość czynów szlachetnych, stawiać je za wzór, pokazać młodzieży.

Dzieje się tak nie od dzisiaj. „Żarły się" sanacyjne stronnictwa (i to jak się  żarły!), po przegranej wojnie, żarli się dowódcy na emigracji – gen. Sikorski odsuwał od siebie, a nawet internował znienawidzonych „piłsudczyków". Wcześniej (powiedzmy 1831+) kłócono się w Towarzystwie Patriotycznym, w hotelu Lambert, w innych miejscach i hotelach; wykłócano się o Konstytucję 3 Maja, o liberum veto, o Stanisława Augusta i jeszcze wcześniej się kłócono – od zarania polskich dziejów.

Zatem nie obwiniajmy siebie o to, że i teraz o wszystko się kłócimy. Nie nasza to wina. Albowiem jeden, niewidoczny gołym okiem jest winowajca: polski gen! Gen, który sprawia, że każdy z nas uważa, że to właśnie jemu przynależny jest atrybut wielkości. Czy ktokolwiek może być lepszy, mądrzejszy od nas samych..? Bardziej prawy, bardziej odważny? Myśleniu temu podlega też pamięć o Ryszardzie Kuklińskim.

Zatrzymał Sowietów

Całego wydania „Rzeczpospolitej" by nie starczyło, aby skopiować choćby same tytuły bzdetów, jakie o nim wypisywano. Mnie wystarczą dwie opinie: Jana Nowaka-Jeziorańskiego i prof. Zbigniewa Brzezińskiego. I fragment listu do prezydenta Ronalda Reagana, jaki ówczesny dyrektor CIA William Casey napisał: „Nikt na świecie w ciągu ostatnich 40 lat nie zaszkodził komunizmowi tak jak ten Polak". Natomiast to, co wypisują byli ubecy i wszyscy wykluci ze stalinowskiego systemu mało mnie obchodzi.

Zaprzeszła „docelowa grupa" (mówiąc językiem reklamodawców) „starego ustroju" zawsze coś w swoim śmietniku znajdzie. Przez lata zatruwano umysły Polaków kłamstwami o akowcach-bandytach, księżach-zdrajcach, o stonce zrzucanej przez imperialistów na pegeerowskie pola. Gwoli zgodności z własnym sumieniem, na dzisiejszej „prawicy" też coraz większy tłumek, co z ochotą obrzuca innych odpadami z tego samego wysypiska. Taki czas.

Ale to nic. To wszystko nic. Prawdziwy dramat zaczyna się, gdy Polak uzna coś za osobiste wyzwanie. Od tej chwili mało ważne jest, czy chodzi o roztrzaskany samolot czy „zdrajcę". I pół biedy, gdy prąd w krwi poczują niedouki, gorzej, gdy żar wznieca w sobie inteligent, no... powiedzmy, ktoś z dyplomem magistra. A najgorzej, gdy jest to inteligent naprawdę inteligentny.

Przecierałem kiedyś oczy ze  zdziwienia, gdy pan Korwin- -Mikke nazwał Józefa Piłsudskiego bandytą. A to dlatego, że przyszły Marszałek w akcjach dywersyjnych łupił pociągi zaborców. By zdobyć – jak to dzisiaj mówią – kasę. Nie napisał był pan Korwin-Mikke, że nie dla siebie łupił, nie dla koleżków z „bandy". Że nie brał „szmalu" na dziwki i wódę, ale na kupno broni, by walczyć o wolną Polskę. Odpisałem mu cierpko, bo przykro mi się zrobiło, że człowiek, który nieźle gra w karty, takie bzdury wypisuje. Bo choć Marszałek (wiadomo) z cukru nie był, nikt nie powie, że działał dla prywaty, że wszystko, co czynił (błędnie czy bezbłędnie), nie było podyktowane jedynym nadrzędnym celem: dobrem Ojczyzny.

Zatem nie wyobrażam sobie, co będzie się działo po premierze filmu o Ryszardzie Kuklińskim. Jaki jazgot podniosą czerwone kapturki, gdyby się okazało, że dzieło  kinowe wzniosło się ponad  partykularne  interesy biznesowo-politycznych grup.