Wojna Rosji z Ukrainą: Pekin gra na siebie

Rosja bez Ukrainy to Federacja Rosyjska, Rosja z Ukrainą to ponownie imperium. To o jego powrót gra Władimir Putin, czego nie ukrywa – mówił Zbigniew Brzeziński, powtarzając formułę wypracowaną w kręgu paryskiej „Kultury".

Czy w tej rozgrywce Rosja cieszy się wsparciem Chin? – pyta wielu. Poniekąd tak, lecz jak widać z reakcji Pekinu na brutalną agresję, tamtejsze władze Moskwę wspierają, ale się nie cieszą, by sparafrazować znane słowa.

Czytaj więcej

Opinie Ekonomiczne

Paweł Łepkowski: Wojnę rosyjsko-ukraińską wygrają Chiny

Czy włodarze Kremla to głupcy? Czy naprawdę nie rozumieją, że zachodnie sankcje doprowadzą rosyjską gospodarkę do największego załamania w historii?

Albowiem chińska myśl strategiczna podpowiada: lepiej siedzieć na górze i obserwować walczące tygrysy, niech się osłabiają, bo to gra na naszą rzecz. Jest to formuła trwała i do dziś stosowana. Dowodem wspomnienia Henry'ego Kissingera, który w swych pamiętnikach pisze, jak to chińscy interlokutorzy przekonywali go, że lepiej mieć Wietnam podzielony niż zjednoczony, nawet pod wodzą tamtejszej Partii Komunistycznej. Pekin konsekwentnie trzyma się tej strategii także wobec Półwyspu Koreańskiego.

Cenny partner

Obecne, bardzo bliskie i gęste jak nigdy przedtem, stosunki z Rosją są jednak władzom ChRL niezmiernie potrzebne. To partner cenny w rozgrywce najważniejszej, czyli rosnącej nam w oczach „nowej zimnej wojnie" na linii Waszyngton–Pekin. Pokazał to jak na dłoni, w naszych mediach przeoczony, obszerny komunikat po spotkaniu na szczycie 4 lutego 2022 r., kiedy to Władimir Putin przybył formalnie na otwarcie zimowych igrzysk olimpijskich.

To wtedy rządzący jednoosobowo swymi państwami przywódcy uzgodnili, że będą się wspierać, gdzie tylko się da. Xi Jinping odszedł od tradycyjnej pozycji neutralnego obserwatora i otwarcie wsparł Rosję, tak w stosunku do Ukrainy, jak postulatów Putina, w tym sprzeciwu wobec dalszego rozszerzania NATO na wschód. Za co z kolei uzyskał rosyjskie wsparcie w przeciwstawianiu się proliferacji sojuszy o charakterze wojskowym na obszarze Azji i Pacyfiku, ze szczególnym wskazaniem na nowo powstały AUKUS, a więc sojusz militarny USA, Australii i Wielkiej Brytanii.

Co więcej, i co szczególnie ważne, strony uzgodniły też „rozbudowane wsparcie" dla Szanghajskiej Organizacji Współpracy, do której jesienią 2021 r. przyjęto Iran, nadając mu specjalne zadania w imieniu tej organizacji na terenie Afganistanu po wyprowadzeniu stamtąd Amerykanów. Tymczasem ze znanej pracy Zbigniewa Brzezińskiego „Wielka szachownica" wiemy, iż ścisła współpraca w trójkącie Pekin–Moskwa–Teheran, to nic innego, jak „czarny sen amerykańskiego stratega".

Pekin i Moskwa chcą jednak więcej. Zamierzają się „wzajemnie popierać w realizacji swych nadrzędnych interesów" – jak zapisano w komunikacie z 4 lutego. W tym kontekście Chińczycy, jak zwykle, wymusili wprowadzenie do komunikatu formuły „wsparcia dla idei jednych Chin", a zarazem – inter alia – z obszernego wprowadzenia do tego ważnego dokumentu wynika, iż obie strony chciałyby mieć pod kontrolą całą Eurazję, a tym samym zaprowadzić nowe porządki na świecie, dotychczas zdominowanym przez Zachód.

Chwilowa konfuzja

Forma i sposób agresji na Ukrainę najwyraźniej Pekin zaskoczyły, nawet jeśli były tam jeszcze inne, niezapisane uzgodnienia – w końcu Putin uderzył tuż po zakończeniu zimowych igrzysk. Czy były też ustalenia typu: wy robocie porządki na Ukrainie, a my w tym czasie zajmiemy się Tajwanem? Tego oczywiście nie wiemy, dopiero historia da na to pytanie odpowiedź. Wiemy natomiast, że mimo niedawnego osobistego spotkania, w trzecim dniu rosyjskiej agresji i walk na terenie Ukrainy Xi Jinping zadzwonił do Putina i najwyraźniej przekonał go do rozmów z prezydentem Wołodymyrem Zełenskim. O czym poinformowały zarówno chińskie media, jak rzecznik Kremla Dmitrij Pieskow.

W ciągu zaledwie paru godzin Putin wygłosił jednak kolejną publiczną tyradę, obrzucając władze ukraińskie stekiem wyzwisk (niegodnych powtarzania). Nie wiadomo, co go tak bardzo rozwścieczyło. Czy to, że Ukraińcy zaproponowali jako miejsce takich rozmów Warszawę, czy też, co bardziej prawdopodobne, wiadomości z frontów, gdzie Ukraińcy stawiali – i stawiają do dziś – poważny opór.