Marszałek pod ostrzałem

Bronisław Komorowski to jeden z tych polityków w Platformie, wokół którego mogłaby powstać opozycja w PO wobec ręcznego sterowania partią przez Donalda Tuska i Grzegorza Schetynę. Ostrożny, ale doświadczony polityk o znacznych ambicjach i bardzo dużych wciąż niewykorzystanych możliwościach. Dziś pełni rytualną rolę marszałka Sejmu. Teoretycznie drugiej osoby w państwie. Praktycznie, wobec przesunięcia ośrodka decyzyjnego do Kancelarii Premiera, ma niewiele do powiedzenia.

Komorowski ma dobre, ustalone politycznie nazwisko, niezły wizerunek i… niewiele do roboty. Nic więc dziwnego, że w Platformie Obywatelskiej słychać było coraz wyraźniej, że swą energię może chcieć wykorzystać do zbudowania pozycji i zaplecza, które pozwoliłyby mu rywalizować z Donaldem Tuskiem. Albo w walce o to, kogo PO wysunie w wyborach prezydenckich, albo też o przywództwo w partii.

Ale obecny marszałek Sejmu jest politykiem rozważnym i ostrożnym, nie należy do ludzi rzucających się z motyką na słońce – zwykle deklarował lojalność wobec Tuska. Nie jest jednak wykluczone, że Donald Tusk i jego otoczenie uznało, że pozycja Komorowskiego już jest zbyt silna. Prawdopodobne jest więc, że ujawnienie sprawy kontaktów marszałka Sejmu z oficerami Wojskowych Służb Informacyjnych w sprawie aneksu do raportu o WSI jest częścią wewnątrzpartyjnej gry mającej na celu poważne osłabienie roli Komorowskiego.

Paradoksalnie pozycję marszałka wzmacnia dziś PiS. Posłowie tej partii, atakując Bronisława Komorowskiego i domagając się jego dymisji, dają mu argument, że zarzuty mają podłoże wyłącznie polityczne. Wystarczy, że na konferencji prasowej i w różnych stacjach telewizyjnych Komorowski powtarza, że PiS chce go „opleść lepką pajęczyną podejrzeń” i że skoro nie ma żadnych „haków życiorysowych” i „merytorycznych”, to usiłuje go „opluć”. Bronisław Komorowski jest zatem ofiarą „brudnej gry” opozycji i… no właśnie, nie bardzo wiadomo kogo jeszcze. Zapewne owych oficerów WSI, którzy przychodzili do marszałka z ofertą dostarczenia aneksu do raportu o WSI, w którym nazwisko Komorowskiego miało się podobno pojawiać.

Sprawa zatem cichnie – jako kolejny polityczny atak na marszałka Sejmu. A Bronisław Komorowski deklaruje, że w odróżnieniu od swego poprzednika Ludwika Dorna wniosek o swe odwołanie podda niezwłocznie pod głosowanie już na najbliższym posiedzeniu Sejmu – i czyni słusznie. Od sytuacji Dorna różni go nie tyle niechęć do poddawania pod głosowanie wniosku o własną dymisję, ile sytuacja polityczna.

Ludwik Dorn miał pewność, że wniosek po utracie większości parlamentarnej przez PiS przejdzie i jego partia straci stanowisko marszałka Sejmu na rzecz opozycji. Komorowski ma pewność, że wniosek opozycji przepadnie, bo koalicyjna większość bez trudu go odrzuci. Szybkie przegłosowanie wniosku PiS zakończy natomiast sprawę – a na tym marszałkowi, zdaje się, bardzo zależy.

Specjalnie się temu nie dziwię. Bardzo dziwnie musi się czuć marszałek Sejmu, gdy dowiaduje się, że zeskanowany protokół jego zeznań, które złożył w prokuraturze wyjaśniającej sprawę domniemanej próby sprzedaży aneksu przez byłych oficerów WSI, wisi sobie w Internecie i każdy może go przeczytać. Dokument jest tajny, postępowanie prokuratorskie okryte tajemnicą, a zeskanowane dokumenty można w każdej chwili obejrzeć sobie na portalu Najwyższego Czasu.

Jakim cudem z prokuratury, w której minister Zbigniew Ćwiąkalski wymienił skwapliwie wszystkich „ludzi Ziobry”, wycieka materiał tej rangi? Redakcja Najwyższego Czasu otwarcie wskazuje na to, komu mogło na tym zależeć. Oto cytat z portalu:

„– Oficerowie służb wojskowych mają łatwy dostęp do Komorowskiego. Wchodzą do niego jak do siebie. Bez problemu z nim się spotykają, proponują aneks, dokumenty, materiały, opowiadają o kulisach komisji weryfikacyjnej – powiedziała nam osoba z najbliższego środowiska premiera Donalda Tuska chcąca zachować anonimowość, po czym dodała: – Dziennikarze powinni zwrócić uwagę, że druga osoba w państwie nie poleciała od razu do prokuratury złożyć zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa”.

Trudno zweryfikować autentyczność anonimowego źródła „z najbliższego środowiska premiera”, nie ulega jednak wątpliwości, że komuś zależało, by zeznania Komorowskiego ujrzały światło dzienne. Trudno się dziwić, że wykorzystali to dziennikarze, którzy mają obowiązek ujawniać fakty ciekawe i znaczące dla opisywania rzeczywistości bez względu na to, komu taki jak ten przeciek służy.

A w zeznaniach tych są fragmenty, które marszałka Sejmu muszą wprawić w zły humor. Chodzi oczywiście nie tylko o to, że Bronisław Komorowski spotyka się z byłymi oficerami WSI, wobec których – jak sam mówi – można mieć podejrzenia, iż mają związki z rosyjskimi służbami specjalnymi. Najboleśniejsza dla marszałka jest chyba zawarta w protokole jego własna deklaracja złożona Aleksandrowi Lichockiemu, oferującemu na lewo dotarcie do aneksu: „wyraziłem wstępne zainteresowanie”.

Posłowie PiS, atakując Komorowskiego i domagając się jego dymisji, dają mu argument, że zarzuty wobec marszałka mają podłoże wyłącznie polityczne

Marszałek nie wyrzuca zatem Lichockiego za drzwi, nie zawiadamia prokuratury, tylko „wyraża zainteresowanie” i umawia się na kolejne spotkanie. Cóż było tak atrakcyjnego w ofercie Lichockiego dostarczenia aneksu, że marszałek na ponad dwa tygodnie stracił instynkt doświadczonego polityka i pozwolił sobie na podjęcie gry z oficerami WSI? Co takiego naraziło go na tak poważny błąd polityczny? Warto by było, by marszałek umiał go nam wyjaśnić, zamiast odpowiadać – jak w TVN 24 – na pytanie, czemu od razu nie zawiadomił organów ścigania: „Dlaczego pan uważa, że trzeba było? Dlaczego natychmiast?”.

Bronisław Komorowski mówi, że miał świadomość, iż jego nazwisko pojawi się w aneksie. Trudno oprzeć się wrażeniu, że politykowi PO niezmiernie zależało na wiedzy, do jakich spraw i kontekstów udało się dotrzeć komisji weryfikacyjnej i w których z nich występuje jego nazwisko. Bowiem w mediach pojawiało się kilka spraw, które łączą nazwisko Komorowskiego z operacjami WSI.

Na przykład – opisana w raporcie z likwidacji WSI – historia o tym, jak Bronisław Komorowski w latach 1991 – 1992 powierzył jednemu ze współpracowników WSI „wysokie sumy pieniędzy, aby ten wpłacił je do tzw. banku Palucha (…). Cała suma opiewała na 260 tys. DM. (...). Według rozpoznania kontrwywiadu wojskowego pieniądze wpłacali także inni wyżsi oficerowie WP”.

Szybko okazało się, że inwestycja jest – mówiąc delikatnie – chybiona, a pieniędzy nie da się odzyskać drogą prawną. Jednak – jak czytamy w raporcie – „generałom udało się odzyskać pieniądze za pomocą kontrwywiadu wojskowego”. Próbą odzyskania pieniędzy miał się zająć w imieniu Komorowskiego współpracownik WSI o pseudonimie Tomaszewski.

Kolejna, opisywana m.in. przez „Wprost” sprawa dotyczy podsłuchiwania przez WSI parlamentarzystów, członków Sejmowej Komisji Obrony w 2000 roku. „Tajna grupa oficerów działała w Sejmie i hotelu sejmowym. Stosowała techniki operacyjne, m.in. podsłuchiwanie telefonów komórkowych. Funkcjonariusze mieli też zbierać materiały obciążające parlamentarzystów. Zachowały się dowody tej operacji, m.in. tajne notatki i sprawozdania”.