Majewski zawsze szedł swoją drogą, preferując groteskę i humor, szukając emocji w dawniejszych czasach (wspaniałe „Zaklęte rewiry" czy „Sprawa Gorgonowej"), ba, radząc sobie w materii czystej historii („Królowa Bona"). I nie robił filmów, których musiał się potem wstydzić – politycznie czy moralnie.
To prawda, „Mała matura..." nie tętni takim bogactwem obserwacji jak jego stare dzieła, a główny bohater, bardziej obserwator niż podmiot, nie skupia takiej uwagi jak młody kelner Marka Kondrata z „Zaklętych rewirów". A jednak nie jestem tak surowy jak krytycy.
Myślę, że nie docenili siły tematu: nikt przed Majewskim nie pokazał tak szeroko rzeczywistości tużpowojennej, kiedy stare mieszało się z nowym, w szkołach czczono jeszcze Konstytucję 3 maja, a nie rewolucję październikową, i młodzi ludzie otwarcie fascynowali się tradycją AK. Majewski pokazuje piękne pożegnanie z niepodległością, niektóre wątki (ubeka granego przez Wojciecha Pszoniaka) ujmują wyczuciem niuansów. Sympatyczne jest to, że film nie traktuje Polaków głównie jako nosicieli patologii. Młody aktor Antoni Królikowski, grający jedną z głównych postaci, nazwał go filmem patriotycznym.
