Aktualizacja: 12.01.2020 21:35 Publikacja: 12.01.2020 20:00
Foto: Adobe Stock
Przez wieki uważano, że istnieją wyłącznie łabędzie białe. Ponad 300 lat temu odkryto w Australii czarne. I trzeba było zmieniać wszystkie encyklopedie i atlasy. Dlatego też Nasib Taleb – amerykański finansista, wykładowca i filozof – zjawiska, których nikt się nie spodziewa, a które zmieniają wszystko, nazwał mianem „czarnych łabędzi".
Szczególną ich specjalnością jest wywoływanie kryzysów i rujnowanie gospodarek. Niestety, czarny łabędź właśnie machnął skrzydłem. Konflikt USA–Iran wstrząsnął globalną gospodarką. Skoczyły ceny ropy i złota. Nikt nie zaręczy, że sytuacja nie zaostrzy się jeszcze bardziej. Czy konsekwencje mogą dotknąć Polski? Prawdopodobnie tak. Wchodzimy w kolejny rok spowolnienia gospodarczego. W Polsce wciąż mamy długą listę barier hamujących rodzimą przedsiębiorczość. To brak stabilnego i przewidywalnego otoczenia prowadzenia biznesu. Krytyczne problemy na rynku pracy, których nie rozwiążemy bez sięgnięcia po zasoby wewnętrzne i zewnętrzne. To także stale rosnąca spirala kosztów prowadzenia firm. Drenowanych przez fiskusa na potrzeby kontrowersyjnych często projektów rządowych.
GUS opublikował właśnie dane na temat stanu polskiej gospodarki w II kwartale. I nie są to wcale dane bardzo optymistyczne, choć na pierwszy rzut oka mogą się takie wydawać.
Raty kredytów wyższe nawet o połowę? Choć prawdopodobieństwo takiego scenariusza nie jest dziś wysokie, nie jest on jednak niemożliwy.
Homo oeconomicus zaczął być prezentowany jako „bezduszna" i „agresywna" maszyna do kalkulowania kosztów i korzyści, działająca wedle zasady, że ekonomiczny cel, czyli maksymalizacja własnych korzyści, uświęca środki.
Nikt od 20 lat tak bardzo nie nakręcił wzrostu cen w Polsce, jak pandemia pod rękę z lekceważącą inflację Radą Polityki Pieniężnej.
Bank zachęca rodziców do wprowadzenia swoich dzieci w świat finansów. W prezencie można otrzymać 200 zł dla dziecka oraz voucher na 100 zł dla siebie.
Analiza skutków rządów 50 populistycznych liderów, w różnych okresach i krajach, wykazała, że ich ambitne plany kończą się nieodmiennie trwałym spowolnieniem wzrostu.
Czy prawo do wypowiedzi jest współcześnie nadużywane, czy skuteczniej tłumione?
Z naszą demokracją jest trochę jak z reprezentacją w piłkę nożną – ciągle w defensywie, a my powtarzamy: „nic się nie stało”.
Trudno uniknąć wrażenia, że kwalifikacja prawna zdarzeń z udziałem funkcjonariuszy policji może zależeć od tego, czy występują oni po stronie potencjalnych sprawców, czy też pokrzywdzonych feralnym postrzeleniem.
Niektóre pomysły na usprawnienie sądownictwa mogą prowadzić do kuriozalnych wręcz skutków.
Hasło „Ja-ro-sław! Polskę zbaw!” dobrze ilustruje kłopot części wyborców z rozróżnieniem wyborów politycznych i religijnych.
Ugody frankowe jawią się jako szalupa ratunkowa w czasie fali spraw, przytłaczają nie tylko sądy cywilne, ale chyba też wielu uczestników tych sporów.
Współcześnie SLAPP przybierają coraz bardziej agresywne, a jednocześnie zawoalowane formy. Tym większe znacznie ma więc właściwe zakresowo wdrożenie unijnej dyrektywy w tej sprawie.
To, co niszczy demokrację, to nie wielość i różnorodność opinii, w tym niedorzecznych, ale ujednolicanie opinii publicznej. Proponowane przez Radę Ministrów karanie za „myślozbrodnie” to znak rozpoznawczy rozwiązań antydemokratycznych.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
